Wyrok SN z dnia 19 grudnia 2003 r. sygn. III CK 80/02

Artykuł 25 § 1 ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. - Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. Nr 46, poz. 290 ze zm.) nie uprawnia do wyboru prawa dla przelewu wierzytelności. Przelew wierzytelności podlega prawu właściwemu dla tej wierzytelności.

Sędzia SN Jacek Gudowski (przewodniczący)

Sędzia SN Hubert Wrzeszcz

Sędzia SN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa „0.0.” AG w M. przeciwko Leszkowi W. i Zbigniewowi W. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 19 grudnia 2003 r. kasacji pozwanego Zbigniewa W. od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 listopada 2001 r.

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

W pozwie z 29 września 2000 r. strona powodowa, „O.O.” AG w M. w Szwajcarii, wniosła o zasądzenie solidarnie od Leszka W. i Zbigniewa W. jako wspólników spółki cywilnej kwoty 85 670,08 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 listopada 1999 r. Pozwani w odpowiedzi podnieśli zarzut przedawnienia oraz zarzut potrącenia dochodzonych roszczeń.

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2001 r. Sąd Okręgowy w Lublinie uwzględnił w całości powództwo w stosunku do pozwanego Zbigniewa W., dokonując następujących ustaleń.

Zbigniew W. i Leszek W., wcześniej nabywający gotowe drzwi harmonijkowe od wspólników spółki cywilnej „Korporacja Braci K.”, którzy je montowali z elementów nabywanych od włoskiego przedsiębiorstwa „A.P.”, od kwietnia 1997 r. sami zaczęli nabywać elementy do produkcji drzwi harmonijkowych od przedsiębiorstwa „A.P.”. Przedsiębiorstwo „A.P.” dostarczyło pozwanym towary, za które wystawiło cztery faktury. (...) W dniu 24 sierpnia 1999 r. przedsiębiorstwo „A.P.” zawarło w Warszawie umowę ze stroną powodową, szwajcarską spółką akcyjną „O.O.” wM., na podstawie której przeniosło na nią swe wierzytelności, przysługujące mu wobec Zbigniewa W. i Leszka W. jako wspólników spółki cywilnej w kwocie 93 841 007 lirów, płatne częściowo dnia 26 stycznia 1998 r., a częściowo dnia 16 lutego 1998 r. W aneksie do umowy z dnia 24 sierpnia 1999 r. zastrzeżono, że przeniesienie wierzytelności nastąpiło w celu podjęcia przez stronę powodową w imieniu własnym, ale na rzecz zbywcy, czynności pozasądowych i procesowych dla odzyskania tych wierzytelności. Strona powodowa kwotę należną tytułem nabycia wierzytelności powinna uiścić przed upływem trzech miesięcy od daty podpisania tej umowy. Po bezskutecznym upływie wymienionego okresu umowa ta miała stracić ważność w zakresie obejmującym nie zapłacone wierzytelności, załącznikiem nr 4 przedłużono jednak wspomniany okres do dnia 30 kwietnia 2001 r. Wart. 6 umowy z dnia 24 sierpnia 1999 r. postanowiono, że „podlega ona szwajcarskiemu prawu rzeczowemu”. W dniu 15 listopada 1999 r. Zbigniew W. udzielił radcy prawnemu Aleksandrowi H. pisemnego pełnomocnictwa do podejmowania wszelkich czynności faktycznych i prawnych mających na celu zawarcie ugody w sprawie zobowiązań wobec strony powodowej. Na podstawie tego pełnomocnictwa Aleksander H. pismem z dnia 25 listopada 1999 r. uznał częściowo, tj. do kwoty 95 270,08 zł dług pozwanych w stosunku do strony powodowej, zaciągnięty uprzednio przez nich względem przedsiębiorstwa „A.P.”, a pozostałą część roszczenia określił jako sporną. Co do uznanej części roszczenia na kwotę 95 270,08 zł zaproponował spłatę w ratach. Pismo to zostało przesłane Krystynowi W. - przedstawicielowi strony powodowej w Polsce, najpierw faksem, a następnie listem poleconym. Dnia 17 grudnia 1999 r. pozwani wpłacili na konto przedstawiciela strony powodowej sumę 9600 zł. Innych wpłat nie dokonali.