Wyrok SN z dnia 8 lutego 2002 r. sygn. II UKN 77/01

Podwyższenie wysokości zadośćuczynienia w postępowaniu apelacyjnym nie uzasadnia zasądzenia odsetek dopiero od daty wyroku sądu drugiej instancji.

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar

Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Roman Kuczyński (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 lutego 2002 r. sprawy z powództwa Krzysztofa M. przeciwko „S.L.” Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.P. o odszkodowanie i rentę uzupełniającą, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 4 października 2000 r. [...]

oddalił kasację,

zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.000 zł (dwa tysiące) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 29 września 1999 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu zasądził na rzecz powoda Krzysztofa M. od strony pozwanej „S.L.” Spółki z o.o. kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami od 21 lutego 1996 r., kwotę 6.818 zł tytułem skapitalizowanej renty uzupełniającej za okres od 1 czerwca 1995 r. do 28 lutego 1996 r. oraz rentę uzupełniającą w kwotach opisanych w wyroku. Rozstrzygnięcie oparł Sąd na ustaleniach, iż powód był pracownikiem strony pozwanej od 1 czerwca 1993 r. zatrudnionym na czas nie określony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku doradcy do spraw technicznych z wynagrodzeniem 16.000.000 starych złotych. W dniu 2 stycznia 1994 r. uległ wypadkowi przy pracy, w wyniku którego doznał złamania kompresyjnego II kręgu lędźwiowego ze zmiażdżeniem trzonu tego kręgu i złamania prawej ręki. Następstwem wypadku jest nerwica związana z ciężkim urazem ciała. Powoduje to u powoda 60% trwałego uszczerbku na zdrowiu, w związku z wypadkiem przy pracy zaliczony został do drugiej grupy inwalidów, otrzymał jednorazowe odszkodowanie w wysokości 46.800.00 starych złotych. Przed wypadkiem u powoda nie występowały żadne zmiany w kręgosłupie lędźwiowym. Powód aktualnie pobiera rentę wypadkową z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Strona pozwana nie posiada statutu, regulaminu płacowego, zarobki pracowników uzależnione są od wyników finansowych firmy. Przy tak ustalonym stanie faktycznym uznał Sąd, że częściowo zasadne jest żądanie przyznania mu zadośćuczynienia. Adekwatna jest kwota 20.000 zł. Znajduje ona uzasadnienie w rozmiarze uszczerbku na zdrowiu, utraty możliwości życiowych w zakresie wykonywania pracy i czynności w życiu codziennym. Za wygórowane uznał Sąd żądanie kwoty 80.000 zł uznając je za nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy. Ponadto wysokość zadośćuczynienia musi być utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie społeczeństwa. Również należy wziąć pod uwagę wysokość renty uzupełniającej. Wysokość tej renty ustalił Sąd przy przyjęciu założenia, że powód otrzymywał wysokie wynagrodzenia i tak samo wysokie wynagrodzenie otrzymywałby w dalszych latach, gdyż należał do kadry kierowniczej, nie można zatem przyjąć, że w przyszłości jego zarobki uległyby istotnemu zmniejszeniu. Powód miał bowiem wynagrodzenie porównywalne z Dyrektorem i Głównym Księgowym Firmy. Powyższy wyrok zaskarżyły obie strony. Powód kwestionował oddalenie powództwa w kwocie 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz przyjęcia jako daty wymagalności dnia 21 lutego 1996 r., a nie dnia 16 grudnia 1995 r., kiedy to upłynął termin wyznaczony do dobrowolnego uiszczenia należności (art. 481 § 1 KC). Podniósł, że doznał szereg istotnych obrażeń, zadośćuczynienie powinno reprezentować ekonomicznie odczuwalną wartość, nie było podstaw do tak drastycznego obniżania jego wartości. Strona pozwana pozostaje w zwłoce od dnia upływu terminu do dobrowolnego uiszczania należności.