Postanowienie SN z dnia 2 lipca 2002 r. sygn. I PKN 250/01

Pracownik zatrudniony na podstawie mianowania w oparciu o przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953) może być równocześnie członkiem korpusu służby cywilnej i chociaż do czasu przekształcenia, rozwiązania lub wygaśnięcia jego stosunku pracy pozostaje nadal mianowanym urzędnikiem państwowym (art. 137 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.), to mają do niego zastosowanie przepisy ustawy o służbie cywilnej, w tym także art. 7 ust. 2, zgodnie z którym sprawy o roszczenia ze stosunku pracy korpusu służby cywilnej rozpatrywane są przez sądy pracy.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Jadwiga Skibińska-Adamowicz.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 lipca 2002 r. sprawy z powództwa Moniki K. przeciwko Urzędowi Skarbowemu w Z. o przywrócenie warunków pracy i inne roszczenia, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 29 listopada 2000 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok w części objętej punktem 1 i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Zabrzu wyrokiem z 30 czerwca 2000 r. oddalił powództwo Moniki K. przeciwko Urzędowi Skarbowemu w Z. o uznanie za bezskuteczną oceny kwalifikacyjnej przeprowadzonej w stosunku do niej, o uznanie za bezskuteczny aneksu do aktu mianowania i przywrócenie jej na dotychczasowe warunki pracy.

Sąd Rejonowy ustalił, że powódka jest zatrudniona w pozwanym Urzędzie Skarbowym od 1 lutego 1990 r. na podstawie mianowania. Od 1 kwietnia 1993 r. do 31 sierpnia 1999 r. zajmowała stanowisko inspektora działu kontroli podatkowej. W dniu 30 czerwca 1999 r. naczelnik pozwanego Urzędu Skarbowego, powołując się na przepis art. 20 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.), wydał zarządzenie w sprawie dokonania oceny kwalifikacyjnej powódki. Z przeprowadzonej oceny kwalifikacyjnej powódki sporządzono protokół. W arkuszu oceny kwalifikacyjnej powódka scharakteryzowana została jako pracownik mało samodzielny, uchylający się od odpowiedzialności za własną pracę, pozbawiony inicjatywy w zakresie rozwoju zawodowego, mechanicznie wykonujący powierzone czynności i bezradny wobec zadań o wyższym stopniu trudności, ogólna ocena cech indywidualnych powódki określona została jako zadowalająca. Od oceny kwalifikacyjnej powódka wniosła odwołanie do dyrektora Izby Skarbowej w K., zarzucając ocenie brak obiektywizmu, tendencyjność oraz sprzeczność ze stanem faktycznym. Wicedyrektor Izby Skarbowej odmówił zmiany oceny kwalifikacyjnej, powołując się na zmianę stanu prawnego, wynikającą z przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483), która weszła w życie z dniem 1 lipca 1999 r. Według tej ustawy, członkowi korpusu służby cywilnej, którym - zdaniem dyrektora Izby Skarbowej - z mocy prawa stała się powódka, nie przysługuje odwołanie od dokonanej przez bezpośredniego przełożonego oceny kwalifikacyjnej. W dniu 17 sierpnia 1999 r. aneksem do aktu mianowania, powołując się na przepis art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, naczelnik pozwanego Urzędu Skarbowego dokonał zmiany rodzaju wykonywanej przez powódkę pracy w drodze przeniesienia jej z dniem 1 września 1999 r. do pracy w dziale rachunkowości podatkowej. W wyniku przeniesienia powódce powierzono stanowisko kontrolera rachuby w dziale rachunkowości podatkowej, które to stanowisko jest równorzędne ze stanowiskiem inspektora działu kontroli podatkowej, a zmiana taka nie powoduje zmiany wysokości wynagrodzenia. Sąd Rejonowy ustalił ponadto, że w każdym roku zatrudnienia u pozwanego powódka długo i często była nieobecna w pracy z powodu choroby, co uniemożliwiało prawidłowe i sprawne przeprowadzanie czynności kontrolnych. Przeniesienie jej na inne stanowisko podyktowane było szczególnymi potrzebami pozwanego Urzędu Skarbowego. Oddalając powództwo Sąd Rejonowy zważył, że z dniem 1 lipca 1999 r. na mocy ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej powódka stała się z mocy prawa pracownikiem służby cywilnej i członkiem korpusu służby cywilnej. Pozwany dokonał zatem oceny pracy powódki w trybie art. 73 tej ustawy, który nie przewiduje możliwości odwołania się pracownika. Przeniesienie powódki na nowe stanowisko nastąpiło na podstawie art. 10 ust. 1b ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych. Szczególne potrzeby pozwanego polegały na konieczności zapewnienia racjonalnej polityki kadrowej umożliwiającej prawidłowe i sprawne działanie Urzędu Skarbowego wobec zmian strukturalnych w aparacie administracyjnym i zwiększających się zadań. Na brak możliwości dalszego zatrudniania powódki na dotychczasowym stanowisku wpłynęła także jej znaczna absencja chorobowa i niska ocena jej pracy. Nowe stanowisko odpowiada kwalifikacjom powódki i jest równorzędne pod względem wynagrodzenia z dotychczas przez nią zajmowanym.