Wyrok SN z dnia 18 grudnia 2002 r., sygn. I PK 12/02

Obowiązywanie przepisów ograniczających uprawnienia pracowników, uznanych następnie przez Trybunał Konstytucyjny za sprzeczne z Konstytucją, nie może być traktowane jako siła wyższa w rozumieniu art. 293 k.p.

Przewodniczący SSN: Barbara Wagner,

Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Herbert Szurgacz (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 grudnia 2002 r., sprawy z powództwa Michała K. i Krystyny W. przeciwko 1) Samodzielnemu Publicz­nemu Szpitalowi Klinicznemu C.M. Uniwersytetu J. w Z., 2) Skarbowi Państwa - Wo­jewodzie M. w K. o wynagrodzenie, na skutek kasacji powoda Michała K. od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 5 września 2001 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Powód Michał K. wystąpił z powództwem przeciwko Samodzielnemu Publicz­nemu Szpitalowi Klinicznemu C.M. Uniwersytetu J. w Z. oraz Skarbowi Państwa - Wojewodzie M. o zasądzenie solidarnie kwoty 105.007 zł tytułem wynagrodzenia za dyżury lekarskie pełnione w okresie od stycznia 1987 r. do lutego 1997 r., wraz z ustawowymi odsetkami należnymi za kolejne miesiące od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Powódka Krystyna W. domagała się zasądzenia solidarnie od tych samych pozwanych kwoty 130.505 zł za okres dyżurów od lutego 1978 r. do grudnia 1998 r.

Obie strony pozwane wniosły o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przedawnienia, a pozwany Skarb Państwa nadto brak legitymacji biernej. Wyrokiem częściowym z dnia 15 maja 2000 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie oddalił w całości powództwo Michała K. oraz Krystyny W. prze­ciwko Skarbowi Państwa, natomiast w stosunku do pozwanego Szpitala za okres dotyczący wynagrodzenia od stycznia 1978 r. do września 1998 r. Powodowie byli pracownikami Państwowego Szpitala Klinicznego w K. z siedzibą w Z. od 18 grudnia 1998 r. przekształconego w Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny C.M. UJ w Z. Michał K. ostatni dyżur lekarski pełnił w lutym 1997 r., a powódka Krystyna W. w grudniu 1998 r. Sąd Okręgowy przyjął, że pozwany Skarb Państwa - Wojewoda M. nie ma legitymacji biernej do występowania w niniejszym procesie. Roszczenie po­woda Michała K., który wystąpił z pozwem w dniu 17 lipca 2000 r. uległo w całości przedawnieniu, powódki Krystyny W., która wniosła pozew w dniu 23 października 2000 r., do września 1997 r. Zdaniem Sądu nie można przyjąć odpowiedzialności so­lidarnej obu pozwanych, gdyż nie da się jej wywieść ani z przepisów Kodeksu pracy, ani z przepisów innych ustaw; nie wykazano także zaistnienia jakiegokolwiek zda­rzenia lub czynności prawnej, uzasadniających taką odpowiedzialność. W szczególności Sąd nie znalazł podstawy prawnej do dochodzenia solidarnie zobowiązań od Skarbu Państwa w oparciu o art. 23 § 1 i § 2 k.p., skoro pozwany ad. 2 nigdy nie był pracodawcą powodów. Nie ma tu również zastosowania przepis art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.), w myśl którego zobowiązaniami Skarbu Państwa powstałymi do 31 grudnia 1998 r. stają się zobowiązania finansowe państwowych jednostek budżetowych i zakładów budżetowych przejmowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, gdyż pozwany Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej nie jest jednostką przejętą przez samorząd terytorialny. W tym za­kresie Sąd powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z 7 lipca 2000 r., III ZP 16/00 (OSNAPiUS 2000 nr 23, poz. 847).