Wyrok SN z dnia 23 listopada 2001 r. sygn. I PKN 663/00

Roszczenia z art. 20 ust. 7 i 8 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz.U. z 2003 r. Nr 118, poz. 1112 ze zm.) wynikają z odmiennej podstawy faktycznej i prawnej, niż żądanie przywrócenia poprzed­nich warunków pracy nauczyciela przeniesionego w stan nieczynny z narusze­niem przesłanek art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Zbigniew Myszka, Andrzej Wasilewski

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2001 r. sprawy z powódz­twa Renaty P. przeciwko Szkole Podstawowej w G.P. o uznanie za bezskuteczne przeniesienia w stan nieczynny, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie z dnia 7 kwietnia 2000 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Powódka Renata P. w pozwie przeciwko Szkole Podstawowej w G.P. domagała się uznania za bezskuteczne przeniesienia jej w stan nieczynny. Wyrokiem z dnia 29 grudnia 1999 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Jaśle oddalił powództwo. Sąd ten ustalił, że powódka w pozwanej szkole została zatrudniona od 1 września 1991 r. jako nauczyciel nauczania początkowego. W związku z zatwierdzeniem w dniu 17 maja 1999 r. przez zarząd Gminy T. projektu organizacyjnego pozwanej Szkoły nastąpiło połączenie klas nauczania początkowego, co spowodowało zmniej­szenie liczby oddziałów. W roku szkolnym 1999/2000 w pozwanej szkole do klas od I-III miało uczęszczać 25 uczniów, a w całej Szkole było 72 uczniów. Zmiany te spowodowały przeniesienie dwóch nauczycieli w stan nieczynny, a dwojgu nauczycielom zmniejszono pensum do 1/2 etatu. W związku z tymi zmianami dyrektor Szkoły pi­smem z 17 maja 1999 r. powiadomił powódkę o zamiarze przeniesienia jej w stan nieczynny, o ile nie skorzysta z prawa złożenia wniosku o rozwiązanie stosunku pracy. Kolejnym pismem z 25 maja 1999 r. dyrektor Szkoły przeniósł powódkę w stan nieczynny od 1 września 1999 r. do 28 lutego 2000 r. wobec niezłożenia przez nią wniosku o rozwiązanie stosunku pracy. Sąd pierwszej instancji ustalił, że powódka posiada wyższe wykształcenie magisterskie z zakresu pedagogiki wczesnoszkolnej, 8-letni staż pracy oraz uzyskała dwie oceny dobre w przeciągu ostatnich pięciu lat pracy zawodowej. Nauczycielka Renata D. ukończyła wyższe studia nauczycielskie z zakresu pedagogiki wczesnoszkolnej, ponadto podyplomowe studia z zakresu in­formatyki i ma 8-letni staż pracy zawodowej. Nauczycielka Lucyna S. ukończyła wyższe studia zawodowe z zakresu pedagogika wczesnoszkolna, a następnie wyższe studia magisterskie z zakresu interpretacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej i ma 17-letni staż pracy. Nauczycielka Krystyna M. posiada wyższe studia z zakresu pe­dagogiki wczesnoszkolnej i ma 18-letni staż pracy pedagogicznej. Wszystkie te nau­czycielki w 1999 r. otrzymały wyróżniające oceny pracy zawodowej. Sąd ustalił, że cała czwórka tych nauczycielek osiągała porównywalne wyniki w pracy z młodzieżą. Powódka niczym nie wyróżniała się w stosunku do innych nauczycieli, gdyż nauczy­ciele w pozwanej Szkole podchodzili z podobnym zaangażowaniem do swoich obowiązków. Sąd Rejonowy uznał, że dyrektor pozwanej Szkoły nie naruszył art. 20 ust. 1 Karty Nauczyciela przenosząc powódkę w stan nieczynny, a jej roszczenie w świetle art. 45 KP jest nieuzasadnione. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w przypadku przenoszenia nauczyciela w stan nieczynny nie jest wymagana konsultacja ze związkami zawodowymi, a pismo Komisji Oświaty, Kultury, Sportu i Zdrowia Rady Gminy T. z 14 kwietnia 1999 r. nie ma mocy wiążącej i jest tylko prośbą do dyrektorów szkół, aby w przypadku podejmowania decyzji o zatrudnieniu preferować nauczycieli zamieszkałych na terenie Gminy T.