Wyrok SN z dnia 7 czerwca 2001 r. sygn. III RN 110/00

Właściwe organy państwa, podejmując decyzję w sprawie przyznania statusu uchodźcy, niezależnie od dokonania ustaleń dotyczących ogólnej sytuacji w kraju pochodzenia wnioskodawcy, obowiązane są wyjaśnić jedynie wskazane okoliczności dotyczące zagrożenia jego osoby (art. 56 ust. 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach, jednolity tekst: Dz.U. z 1992 r. Nr 7, poz. 30 ze zm. i sprostowaniem: Dz.U. Nr 25, poz. 112 oraz art. 1A pkt 2 Konwencji dotyczącej uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r., Dz.U. z 1991 r. Nr 119, poz. 515, w brzmieniu ustalonym art. 1 ust. 2 Protokółu dotyczącego statusu uchodźców, sporządzonego w Nowym Jorku w dniu 31 grudnia 1967 r., Dz.U. z 1991 r. Nr 119, poz. 517).

Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Andrzej Wróbel

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2001 r. sprawy ze skargi Mohameda A.M. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 lutego 1999 roku [...] w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy, na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 listopada 1999 r. [...]

oddalił rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie

Minister Spraw Wewnętrznych decyzją z dnia 4 sierpnia 1997 r. odmówił Mohamedowi A.M. nadania statusu uchodźcy, podając w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia, że panująca w Somalii skomplikowana sytuacja polityczna oraz trudne warunki społeczno - ekonomiczne nie są okolicznościami istotnymi z punktu widzenia definicji „uchodźcy" zawartej w Konwencji dotyczącej uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r. (Dz.U. z 1991 r. Nr 119, poz. 515 - powoływanej nadal jako: Konwencja dotycząca statusu uchodźców). W wyniku wniosku Mohameda A.M. o ponowne rozpoznanie jego sprawy, Minister Spraw Wewnętrznych, uwzględniając negatywną opinię wyrażoną w postanowieniu Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 4 lutego 1999 r., decyzją z dnia 26 lutego 1999 r. utrzymał w mocy swą poprzednią negatywną decyzję w sprawie, podnosząc w uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia w szczególności, że aktualnie w Somalii nie dochodzi już do poważniejszych konfliktów zbrojnych, na normalizację sytuacji wskazuje również prowadzona tam przez UNHCR akcja repatriacyjna. W tej sytuacji należy przyjąć, że ubiegający się o status uchodźcy nie będzie już narażony na prześladowania z powodu swojej rasy, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub z powodu przekonań politycznych po powrocie do kraju swego pochodzenia. W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Mohamed A.M. zarzucił, że została ona wydana z naruszeniem art. 7 KPA, bowiem została ona oparta na ustaleniach dotyczących ogólnej sytuacji w zakresie przestrzegania praw człowieka w Somalii, natomiast przy jej podjęciu zaniechano wyjaśnienia okoliczności dotyczących indywidualnej sytuacji skarżącego.