Orzeczenie
Wyrok SN z dnia 22 lutego 2001 r. sygn. III RN 75/00
Koszt przeszkolenia pracowników kooperanta może być zaliczony przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli wykaże on, że koszt ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów w danym roku podatkowym (art. 15 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm.).
Przewodniczący SSN Andrzej Wasilewski (sprawozdawca)
Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Andrzej Wróbel
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2001 r. sprawy ze skargi „S.P.” Spółki z o.o. w K. na decyzję Izby Skarbowej w L. z dnia 10 sierpnia 1998 r. [...] w przedmiocie określenia podatku dochodowego od osób prawnych za rok 1995, na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Poznaniu z dnia 7 września 1999 r. [...]
uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie
Inspektor Kontroli Skarbowej Urzędu Kontroli Skarbowej w L. decyzją z dnia 30 czerwca 1997 r., wydaną na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U. Nr 100, poz. 442 ze zm.), art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1990 r. o zobowiązaniach podatkowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 108, poz. 486 ze zm.), art. 7 ust. 2, art. 15 ust. 1 i art. 19 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (jednolity tekst: Dz.U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm.), określił Spółce z o. o. „S.P.” z siedzibą w K. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 1995 r. w kwocie 51. 788, 00 zł. W uzasadnieniu decyzji podano, że przedmiotem działalności tej Spółki, która utworzona została aktem notarialnym z dnia 4 września 1995 r., jest między innymi produkcja cystern, pojemników i zbiorników metalowych. Spółka „S.P.” zawarła w dniu 26 września 1995 r. z PW„K.” Sp. c. w K. umowę kooperacji, w której strony zadeklarowały chęć współpracy, w ramach której Spółka „S.P.” miała koncentrować się na produkcji cystern drogowych, a PW„K.” na montażu cystern drogowych i ich podzespołów. Spółka „S.P.” zobowiązała się przy tym do przekazania podwykonawcy wiedzy technicznej w zakresie montażu cystern i w tym celu miała przeprowadzić w kilku etapach szkolenie pracowników podwykonawcy. Następnie Spółka „S.P.” zleciła firmie „S NV” w Belgii przeprowadzenie drugiego i trzeciego etapu szkolenia dziewięciu pracowników PW„K.”. W rezultacie, „S. NV” w Belgii wystawiła w dniu 18 grudnia 1995 r. fakturę za pierwszy etap szkolenia, które odbyło się w okresie od dnia 1 października 1995 r. do dnia 15 grudnia 1995 r. Inspektor Kontroli Skarbowej stwierdził, że Spółka „S.P.” niesłusznie zaliczyła sobie w 1995 r. do kosztów uzyskania przychodów wydatki na szkolenie pracowników PW„K.”, bowiem koszty te nie dotyczyły pracowników tej Spółki, a - w opinii Inspektora Kontroli Skarbowej - szkolenie pracowników jest wprawdzie obowiązkiem pracodawcy, który może zaliczyć poniesione z tego tytułu wydatki do kosztów swej działalności, ale muszą one dotyczyć szkolenia pracowników własnej, a nie obcej firmy. Stąd, zdaniem organów podatkowych, w danym wypadku brak było związku przyczynowego pomiędzy naliczonymi kosztami uzyskania m przychodów przez Spółkę „S.P.” a kosztami poniesionymi przez tę Spółkę na szkolenie pracowników obcej firmy, a zatem koszty tego szkolenia nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów Spółki. W odwołaniu od powyższej decyzji Spółka zarzuciła naruszenie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bowiem -jej zdaniem - koszty jakie poniosła z tytułu szkolenia w ogóle umożliwiły produkcję cystern według technologii „S.”, a w konsekwencji doprowadziło to do uzyskania przez tę Spółkę przychodów, które zresztą przewyższają wydatki poniesione na cele szkolenia pracowników. Jednakże Izba Skarbowa w L. decyzją z dnia 10 sierpnia 1998 r. utrzymała w mocy decyzję organu pierwszej instancji, podzielając w pełni także poglądy prawne wyrażone w uzasadnieniu tej decyzji.