Wyrok SN z dnia 1 grudnia 1999 r. sygn. I PKN 401/99

Moc wiążąca wyroku wstępnego oznacza, że po jego uprawomocnieniu się nie można podważać zasadności dochodzonego roszczenia.

Przewodniczący: SSN Roman Kuczyński

Sędziowie SN: Walerian Sanetra, Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 1999 r. sprawy z powództwa Ewy B. przeciwko Sądowi Rejonowemu w S. o wynagrodzenie, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie z dnia 17 marca 1999 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Wyrokiem wstępnym z dnia 17 grudnia 1997 r. Sąd Rejonowy w Białogardzie uznał za usprawiedliwione w zasadzie powództwo Ewy B. przeciwko Sądowi Rejonowemu w S. o wyrównanie wynagrodzenia za czas od 1 stycznia do 31 sierpnia 1994 r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu, a także o wyrównanie nagrody, tzw. „trzynastki", za 1994 r. wraz z odsetkami od 31 marca 1995 r. Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że wynagrodzenie wypłacane powódce w czasie od 1 stycznia do 31 maja 1994 r. równało się wynagrodzeniu wypłaconemu w grudniu 1993 r, natomiast od 1 czerwca do 31 sierpnia 1994 r. było wypłacone w oparciu o podstawę wynoszącą4.685.000 zł przed denominacją z uwzględnieniem wskaźników odpowiadających stanowisku, określonych w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 września 1990 r. w sprawie wynagrodzeń sędziów sądów powszechnych oraz asesorów i aplikantów sądowych (Dz.U. Nr 66, poz. 392), a następnie od 1 lutego 1994 r. w analogicznym rozporządzeniu z dnia 10 marca 1994 r. (Dz.U. Nr 36, poz. 135). W ocenie Sądu Rejonowego przyjęta przez pracodawcę podstawa ustalenia wynagrodzenia powódki była nieprawidłowa, gdyż powinien ją stanowić art. 71 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25 ze zm.). Przepis ten, wprowadzając stałe oznaczenie podstawy ustalania wynagrodzenia sędziów i stwarzając mechanizm automatycznej waloryzacji, miał na celu uniknięcie konieczności każdoczesnego ustawowego podwyższania wynagrodzeń. Mimo to, „w ostatnich latach ustawodawca wprowadził regulacje o charakterze epizodycznym, których zamierzeniem było ograniczenie wynagrodzeń sędziów". W związku z tym, między innymi w okresie objętym wyrokiem wstępnym, strona pozwana wypłaciła powódce wynagrodzenie niższe od należnego. Przyjęła bowiem jako podstawę jego ustalenia ustawę z dnia 10 grudnia 1993 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w państwowej sferze budżetowej w 1994 r. (Dz.U. Nr 129, poz. 601). Tymczasem ustawa ta nie mogła zastąpić art. 71 Prawa o ustroju sądów powszechnych, gdyż określiła jedynie limity podwyżki wynagrodzeń sędziów, natomiast ustawa Prawo o ustroju sądów powszechnych ustaliła zasady wynagradzania sędziów. Z tych względów Sąd Rejonowy uznał, że powództwo o wyrównanie wynagrodzenia za okres od 1 stycznia do 31 sierpnia 1994 r. jest usprawiedliwione w zasadzie i na podstawie art. 318 § 1 KPC wydał wyrok wstępny.