Wyrok SN z dnia 9 kwietnia 1997 r. sygn. I PKN 72/97

Zatrudnianie nauczycieli w niewielkiej ilości godzin ponadwymiarowych nie świadczy o niespełnieniu przesłanek do zastosowania art. 20 Karty Nauczyciela. Wybór pracownika (nauczyciela) do zwolnienia podlega kontroli sądu pracy pod względem przestrzegania zasady niedyskryminacji.

Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Roman Kuczyński, Maria Mańkowska

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 1997 r. sprawy z powództwa Witolda O. przeciwko Szkole Podstawowej [...] w R. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 21 listopada 1996 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Witold O. domagał się przywrócenia do pracy w Szkole Podstawowej [...] w R. Pozwana Szkoła wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Rzeszowie wyrokiem z 25 września 1996 r. oddalił powództwo. Sąd ten ustalił, że powód był nauczycielem mianowanym od 18 maja 1992 r., a w zawodzie nauczyciela pracuje ogółem 18 lat. W pozwanej Szkole był zatrudniony od 1 września 1990 r. W roku szkolnym 1996/97 w tej szkole zmniejszyła się liczba oddziałów, w związku ze zmniejszeniem liczby uczniów. Liczba godzin lekcyjnych przedmiotu technika zmniejszyła się o 60. Spowodowało to konieczność rozwiązania stosunku pracy z trzema nauczycielami tego przedmiotu, między innymi z powodem. W ocenie Sądu Pracy zostały spełnione przesłanki z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 3, poz. 19 ze zm.) do rozwiązania stosunku pracy. Sąd zbadał też zasadność wyboru powoda, jako pracownika, z którym rozwiązano stosunek pracy, porównując jego sytuację z sytuacją nauczycieli, których zatrudnienie jest kontynuowane. Zdaniem Sądu wybór powoda uzasadniony był tym, że nie wywiązywał się on należycie ze swoich zadań (zaniedbywał prowadzenie dokumentacji klasowej, spóźniał się na lekcje), a ponadto przez prawie 2 lata nie wykonywał zawodu korzystając z urlopu dla poratowania zdrowia i ze zwolnienia lekarskiego, a decyzją z 4 kwietnia 1996 r. zaliczono go do III grupy inwalidów w związku z chorobą zawodową - niedowładem strun głosowych. W konsekwencji tych ustaleń Sąd Pracy uznał decyzję o zwolnieniu powoda za uzasadnioną.