Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 9 października 1997 r., sygn. III ZP 21/97

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej, po rozpoznaniu na posiedzeniu wniosku Komisji Krajowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w Gdańsku, skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące zagadnienie prawne.

„1. Czy dopuszczalne jest wprowadzenie przerw w pracy, których nie wlicza się do czasu pracy, dla pracowników nie wymienionych w art. 129⁶ § 1 kp oraz w przepisach innych ustaw i przepisach wykonawczych?

2. W przypadku udzielenia pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze – czy za czas przerwy, o której mowa w pytaniu pierwszym, pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia?”

podjął następującą uchwałę:

Dopuszczalne jest wprowadzenie układem zbiorowym pracy, innym porozumieniem zbiorowym opartym na ustawie, regulaminem pracy, statutem lub umową o pracę przerw nie wliczanych do czasu pracy, jeżeli nie jest to sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Wynagrodzenie za czas przerwy przysługuje, jeżeli postanowienia tych aktów lub umów tak stanowią.

Uzasadnienie

I. Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” wniósł o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na pytania prawne podane w sentencji uchwały.

W uzasadnieniu podniesiono, iż niektóre przepisy prawa pracy przewidują przerywany czas pracy. Zgodnie z art. 129 § 1 kp do kierowców w transporcie samochodowym i w komunikacji samochodowej może być stosowany, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, przerywany czas pracy według z góry ustalonego rozkładu, przewidującego nie więcej niż jedną przerwę w pracy w ciągu doby, trwającej nie dłużej niż 6 godzin. Przepis § 2 tego artykułu stanowi, że tej przerwy nie wlicza się do czasu pracy, jednakże za jej czas pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju. Sposób ustalania tego rodzaju czasu pracy określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy (art. 129 § 1 kp). Powołano także przepisy dwóch rozporządzeń Rady Ministrów przewidujące dopuszczalność przerywanego czasu pracy (§ 5 ust. 2 rozporządzenia z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych obowiązków i uprawnień pracowników zatrudnionych w zakładach służby zdrowia – Dz.U. 1974 r. Nr 51, poz. 326 ze zm. oraz § 2 ust. 5 rozporządzenia z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie czasu pracy i zasad wynagradzania za pracę w godzinach nadliczbowych pracowników zatrudnionych przy pilnowaniu – tekst jednolity: Dz.U. 1986 r. Nr 18, poz. 97).