Wyrok SN z dnia 24 października 1996 r., sygn. III CKN 6/96

Obowiązek wskazania dowodów, potrzebnych dla rozstrzygnięcia sprawy, obciąża strony. Sąd wyposażony został w uprawnienie (a nie obowiązek) dopuszczenia dalszych jeszcze, nie wskazanych przez żadną ze stron dowodów, kierując się przy tym własną oceną, czy zebrany w sprawie materiał jest – czy też nie jest – dostateczny do jej rozstrzygnięcia (art. 316 § 1 in principio k.p.c.).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Eugeniusza Ż. o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa Urzędu Gminy w Z. przeciwko Eugeniuszowi Ż. na skutek kasacji skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 1 sierpnia 1996 r. I ACr 192/96 – oddalił kasację i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł tytułem kosztów procesu w instancji kasacyjnej.

Uzasadnienie

Powodowy Urząd Gminy zawarł z pozwanym Eugeniuszem Ż. umowę o wykonanie w terminie do 30.V.1994 r. stacji wodociągowej (budynek z urządzeniami instalacyjnymi i ogrodzeniem, ujęcie wody, sieć wodociągowa i kanalizacja). Strony uzgodniły szereg kar umownych, sankcjonujących niewykonanie obowiązków przez każdą z nich, a w tym karę umowną w kwocie 200.000.000 zł (przed denominacją) w razie odstąpienia od umowy („zerwania umowy”) ze względu na niedotrzymanie jej warunków przez wykonawcę robót.