Uchwała SN z dnia 24 października 1996 r., sygn. III CZP 109/96

Sąd Najwyższy z wniosku Wandy M. przeciwko Małgorzacie M. i Markowi M. o wykonanie obowiązku opuszczenia i opróżnienia lokalu mieszkalnego po rozpoznaniu na osiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Wojewódzki w Krakowie postanowieniem z dnia 31 lipca 1996 r. II Cz 757/96 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c. w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 1996 r.:

„1) Czy komornik przy wykonywaniu orzeczenia o eksmisji z lokalu mieszkalnego jest uprawniony do badania, która z osób zajmujących lokal, a nie wymienionych z imienia i nazwiska w tytule wykonawczym, reprezentuje prawa dłużnika, w sytuacji gdy osoba taka twierdzi, że przebywa w lokalu na podstawie własnego prawa i sprzeciwia się wykonaniu orzeczenia w stosunku do niej?

W razie odpowiedzi twierdzącej:

2) Czy w sytuacji, gdy komornik dojdzie do przekonania, że czynności egzekucyjne mają dotyczyć osoby reprezentującej prawa dłużnika, to taka pełnoletnia osoba może być eksmitowana w ślad za dłużnikiem, mimo jego sprzeciwu?

3) Czy w sytuacji, gdy dłużnik odmówi przyjęcia do swojego lokalu osoby dorosłej, która zajmowała z nim lokal podlegający opróżnieniu, osoba taka może podjąć starania o uzyskanie lokalu socjalnego i czy komornik ma uwzględnić tę okoliczność przy wyznaczaniu terminu z art. 1046 § 1 k.p.c.?”

podjął następującą uchwałę:

Wykonując tytuł nakazujący byłym najemcom opuszczenie lokalu mieszkalnego i opróżnienie go z osób i rzeczy reprezentujących ich prawa, komornik ma obowiązek usunąć także członków rodziny i domowników dłużników oraz rzeczy należące do tych osób i wydać lokal wierzycielowi.