Wyrok SN z dnia 13 czerwca 1995 r., sygn. I PRN 33/95

Pojęcie „wiek emerytalny” użyte w art. 39 i w art. 40 § 2 k.p. nie obejmuje osiągnięcia przez dziennikarza wieku emerytalnego przewidzianego w § 13 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora, po rozpoznaniu sprawy z powództwa Tadeusza K. przeciwko „Ż.P.” – Spółce z o.o. w W. o przywrócenie do pracy, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 18 stycznia 1995 r. (...) – uchylił zaskarżony wyrok i oddalił rewizję strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy dla Warszawy–Pragi z dnia 9 maja 1994 r. (...).

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy – Sąd Pracy dla Warszawy–Pragi wyrokiem z 9.V.1994 r. (...) przywrócił powoda Tadeusza K. do pracy w pozwanym „Ż.P.” Spółka z o.o. w W. na poprzednich warunkach i zasądził na jego rzecz kwotę 5.685.100 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem jej podjęcia w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku. Sąd ten ustalił, że powód zatrudniony był w pozwanej Spółce na podstawie umowy o pracę w charakterze dziennikarza w pełnym wymiarze etatu. W dniu 13.XII.1993 r. powodowi wypowiedziano umowę o pracę ze skutkiem na dzień 31.III.1994 r. z powodu uzyskania przez niego uprawnień emerytalnych przewidzianych w § 13 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.II.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz. 43 ze zm.). Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 55 ustawy z 14.XII.1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. nr 40, poz. 267 ze zm.) i stanowi w stosunku do przepisów ustawy. Zgodnie z uzasadnieniem tezy IV Wytycznych Sądu Najwyższego z 27.VI.1985 r. dotyczących art. 45 k.p., przez wiek emerytalny, uprawniający zakład pracy do wypowiedzenia umowy o pracę, należy rozumieć wiek określony w przepisach emerytalnych zezwalający na uzyskanie uprawnień w normalnym trybie. Nie jest nim natomiast wiek, który w świetle szczególnych przepisów daje pracownikowi możliwość przejścia na wcześniejszą emeryturę. Podobne stanowisko w tej sprawie zajął Sąd Najwyższy w uchwale z 12.V.1976 r. I PZP 14/76 (OSNCP 1976, z. 11, poz. 242). W konsekwencji Sąd Pracy uznał, że osiągnięcie przez powoda wieku emerytalnego na podstawie przepisów szczególnych nie może samo przez się stanowić uzasadnionej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Natomiast przepis § 13 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.II.1983 r. nie daje pracodawcy prawa wypowiedzenia umowy o pracę, a stanowi jedynie przywilej pracownika, który może, ale nie musi z niego skorzystać.