Wyrok SN z dnia 12 października 1994 r. sygn. II UR 8/94

Przedstawienie Sądowi Najwyższemu w trybie art. 391 k.p.c. zagadnienia prawnego wymaga należytego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Przewodniczący SSN: Teresa Romer

Sędzia SN: Stefania Szymańska

Sędzia SA: Barbara Wagner (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Jana Szewczyka, po rozpoznaniu w dniu 12 października 1994 r. sprawy z wniosku Stanisława T. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.G. o rentę inwalidzką, na skutek rewizji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze z dnia 17 marca 1994 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Wojewódzkiemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne: "czy osoba, która stała się inwalidą trzeciej grupy z ogólnego stanu zdrowia po upływie 18 miesięcy od ustania zatrudnienia, ale inwalidztwo jej powstało w czasie 18 miesięcy od zaprzestania opłacania składki na ubezpieczenie określonej w ustawie z dnia 18 grudnia 1976 r. o ubezpieczeniu społecznym osób prowadzących działalność gospodarczą oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 46, poz. 250 z 1989 r. i Dz. U. Nr 36, poz. 206 z 1990 r.) nabywa prawo do renty inwalidzkiej na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) w związku z przepisem art. 6 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent z późniejszymi zmianami?" sformułowane zostało na tle następującego stanu faktycznego.