Uchwała SN z dnia 25 sierpnia 1994 r., sygn. III CZP 112/94

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Antoniego i Zofii małżonków Ż. przeciwko Stefanowi i Stanisławie małżonkom T. oraz Eugeniuszowi i Krystynie małżonkom Ż. o rozwiązanie umowy przekazania gospodarstwa rolnego i unieważnienie umowy darowizny po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 29 kwietnia 1994 r. ACr 1151/93 – do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„1. Czy z mocy art. 119 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 1991 r., nr 7, poz. 24) dopuszczalne jest rozwiązanie przez sąd, na żądanie rolnika, umowy o przekazanie gospodarstwa rolnego następcy, jeżeli jedna z przyczyn określonych w art. 89 pkt 1-3 cyt. ustawy zachodziła przed zbyciem przejętego gospodarstwa osobie trzeciej na podstawie umowy darowizny?

2. W przypadku odpowiedzi negatywnej na powyższe pytanie – czy rolnik może podważać skuteczność tego rodzaju umowy darowizny, jeżeli zachowanie się obdarowanego również narusza dobra osobiste rolnika?”

podjął następującą uchwałę:

Przewidziana w art. 119 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (j.t. Dz.U. z 1993 r., nr 71, poz. 342 ze zm.) możliwość rozwiązania umowy przekazania gospodarstwa rolnego jest wyłączona po zbyciu przejętego gospodarstwa osobie trzeciej na podstawie umowy darowizny, jeżeli jedna z przyczyn określonych w art. 89 pkt 1-3 wymienionej ustawy zachodziła przed tym zbyciem. Nie jest również dopuszczalne rozwiązanie umowy darowizny gospodarstwa dokonanej przez następcę z przyczyn określonych w powołanym wyżej art. 89, jak i z powodu naruszenia dóbr osobistych rolnika przez obdarowanego.