Uchwała SN z dnia 24 listopada 1993 r., sygn. II PZP 3/93

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w sprawie z powództwa Wacława K. przeciwko „S.” Spółce Akcyjnej w D. o rentę uzupełniającą z tytułu choroby zawodowej po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Tarnowie postanowieniem z dnia 19 października 1993 r. I Cr 268/93 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy sprawy o roszczenia uzupełniające rozpoznają sądy pracy, czy w postępowaniu zwykłym sądy cywilne?”

podjął następującą uchwałę:

Sprawy o roszczenia uzupełniające z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych rozpoznają sądy pracy.

Uzasadnienie

Bliskie więzi prawa pracy z prawem cywilnym, a także prawa postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy oraz z zakresu prawa cywilnego sprawiają trudności w przeprowadzeniu linii demarkacyjnej między tymi dwiema drogami postępowania, tj. w sprawach z zakresu prawa pracy i w sprawach z zakresu prawa cywilnego.

Na pograniczu prawa pracy i prawa cywilnego zdarza się, iż takie same sprawy rozpoznawane są zarówno przez sądy pracy, jak i sądy cywilne. Tę praktykę pewnego marginesu swobody w przekazywaniu wskazanych spraw na obydwie drogi postępowania usprawiedliwia się tym, iż rozpoznanie sprawy przez niewłaściwy wydział z reguły nie jest uchybieniem procesowym mającym wpływ na wynik sprawy (uchwała SN z 2.X.1986 r. III PZP 57/86, OSNCP 1987, z. 10, poz. 152). Ustalenie zaś właściwości drogi, sądu cywilnego bądź sądu pracy, bywa niezwykle trudne i kłopotliwe. Stąd rozbieżności poglądów poszczególnych składów orzeczniczych są rzeczą naturalną.