Uchwała SN z dnia 9 sierpnia 1993 r., sygn. III CZP 75/93

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Spółdzielni Rzemieślniczej „Wielobranżowa” im. J. Kilińskiego w Ś. przeciwko Bankowi Depozytowo-Kredytowemu Spółka Akcyjna III Oddział w L. o 311.498.000 zł. po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 10 lutego 1993 r. I ACr 23/93 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„a) Czy w świetle regulacji objętej przepisem art. 45 § 1 pkt 8 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (Dz.U. nr 30, poz. 210 z późn. zm.) ważna jest umowa poręczenia długu członka zarządu spółdzielni wobec osoby trzeciej, zawarta z tą osobą przez spółdzielnię, reprezentowaną przez dwóch innych członków zarządu? w razie odpowiedzi pozytywnej –

b) Czy ważna jest taka umowa, jeśli poręczenie dotyczy długu przekraczającego uchwaloną przez walne zgromadzenie członków najwyższą sumę zobowiązań, jaką spółdzielnia może zaciągnąć (art. 38 § 1 pkt 6 prawa spółdzielczego)?”

podjął następującą uchwałę:

a) Umowa poręczenia długu członka zarządu spółdzielni zawarta między spółdzielnią i bankiem nie jest czynnością prawną dokonaną między tym członkiem i spółdzielnią w rozumieniu art. 46 § 1 pkt 8 prawa spółdzielczego.

b) Poręczenie długu przekraczającego uchwaloną przez walne zgromadzenie członków spółdzielni najwyższą sumę zobowiązań, jaką spółdzielnia może zaciągnąć, pociąga za sobą nieważność umowy poręczenia tylko w razie udowodnienia, że osoba zawierająca ze spółdzielnią umowę znała treść uchwały lub mogła zapoznać się z nią na podstawie wpisu do rejestru spółdzielni.