Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 29 lipca 1993 r., sygn. III CZP 64/93

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora rozpoznał wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 8 kwietnia 1993 r. Nr RPO/101990/92/IV/AP o udzielenie odpowiedzi na następujące zagadnienie prawne:

„Czy dopuszczalne jest dokonanie przez gminę – na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 20, poz. 127, zm. Dz.U. z 1991 r., nr 103, poz. 446 i nr 107, poz. 464) – sprzedaży lub oddania w użytkowanie wieczyste gruntów w sytuacji, gdy grunty, o których mowa – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. nr 32, poz. 191 z późn. zm.) – stały się w dniu wejścia w życie wymienionej ustawy (27 maja 1990 r.) z mocy prawa mieniem właściwych gmin, natomiast do dnia zawarcia umowy notarialnej nie została wydana przez wojewodę, na podstawie art. 18 ust. 1 wymienione wyżej ustawy – decyzja w sprawie stwierdzenia nabycia mienia przez gminę z mocy prawa?”

podjął następującą uchwałę:

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 39, poz. 127 z późn. zm.) gmina może sprzedać lub oddać w użytkowanie wieczyste nieruchomości, które z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 10 maja 1990 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz.U. nr 32, poz. 191 ze zm.) stały się z mocy prawa jej własnością – dopiero gdy decyzja wojewody stwierdzająca to nabycie jest ostateczna (art. 18 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy z dnia 10 maja 1990 r.).