Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 18 grudnia 1992 r., sygn. III AZP 25/92

Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcji i Montażu Maszyn Przemysłu Izolacji Budowlanej w P. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa Słupskiego z dnia 25 lipca 1991 r. Nr KO IV 3252/25/91 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 1990 r. po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 1992 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez skład pięciu sędziów Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 11 września 1992 r. III ARN 42/92:

„Czy za grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. nr 12, poz. 50 ze zm.) można uważać grunty zajęte na ośrodek wczasowy przedsiębiorstwa, który jest wykorzystywany sezonowo?”

podjął następującą uchwałę:

Grunty zajęte na ośrodek wczasowy przedsiębiorstwa państwowego, który jest wykorzystywany sezonowo, są gruntami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. nr 12, poz. 50 ze zm.).

Uzasadnienie

Zagadnienie prawne przedstawione przez skład pięciu sędziów Sądu Najwyższego wyłoniło się przy rozpoznaniu rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z 18.XII.1991 r. SA/Gd 1131/91. Sąd ten rozpoznawał sprawę ze skargi Przedsiębiorstwa Produkcji i Montażu Maszyn Przemysłu Izolacji Budowlanej w P. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa Słupskiego w przedmiocie podatku od nieruchomości za 1990 r. Zagadnienie prawne przytoczone we wstępnej części uchwały przedstawia problem, który był istotą sporu w rozpoznawanej sprawie oraz znalazł wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i polemizującej z nim rewizji nadzwyczajnej.