Uchwała SN z dnia 7 sierpnia 1992 r., sygn. III CZP 93/92

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Andrzeja Z. przeciwko Państwowemu Zakładowi Ubezpieczeń – Inspektorat w S. o zapłatę po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 2 czerwca 1992 r. I ACr 169/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy jest skuteczna umowa ubezpieczenia dotycząca szkody w pojeździe (auto-casco), w stosunku do którego ubezpieczającemu będącemu samoistnym posiadaczem nie przysługuje żadne prawo?”

podjął następującą uchwałę:

Okoliczność, że ubezpieczający, który nabył w dobrej wierze od osoby nieuprawnionej skradziony pojazd i nie uzyskał jeszcze prawa jego własności (art. 169 § 2 k.c.), nie powoduje nieważności umowy ubezpieczenia auto-casco tego pojazdu zawartej z Państwowym Zakładem Ubezpieczeń Spółka Akcyjna na podstawie ustalonych przez ten Zakład ogólnych warunków ubezpieczenia auto-casco obowiązujących w dniu 1 października 1990 r.

Uzasadnienie

Przedstawione do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne powstało na tle następującego stanu faktycznego:

W styczniu 1990 r. powód kupił na autogiełdzie w Poznaniu samochód osobowy marki „Audi 90”. Zarejestrował go i w dniu 25.IX.1990 r. zawarł z Państwowym Zakładem Ubezpieczeń umowę ubezpieczenia auto-casco tego samochodu, w której początek odpowiedzialności ubezpieczyciela określono na 1.X.1990 r. W dniu 12.X.1990 r. samochód został skradziony. Nie odnaleziono go, ale w toku wszczętego dochodzenia wyszło na jaw, że samochód był własnością niemieckiej firmy i w 1989 r. został w Niemczech skradziony i sprowadzony do Polski.