Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 23 lipca 1992 r., sygn. III CZP 62/92

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora rozpoznał wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1992 r. Nr Kw. Pr. 4120/12/92/C o udzielenie odpowiedzi na następujące zagadnienie prawne:

„Czy prawo pierwszeństwa w otrzymaniu gruntu, o jakim mowa w art. 30 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 30, poz. 127) oznacza pierwszeństwo w nabyciu gruntu na własność, w użytkowanie wieczyste lub w użytkowanie, czy też pierwszeństwo w dalszym wydzierżawieniu lub wynajęciu?”

i podjął następującą uchwałę:

Określone w art. 30 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczania nieruchomości (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 30, poz. 127 z późn. zm.) pierwszeństwo oznacza uprawnienie dotychczasowego dzierżawcy lub najemcy gruntu stanowiącego własność Skarbu Państwa lub gminy do otrzymania tego gruntu w dalszą dzierżawę lub najem.

Uzasadnienie

Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wniósł o podjęcie przez skład powiększony Sądu Najwyższego uchwały udzielającej odpowiedzi na zagadnienie prawne sformułowane we wniosku. Trudności interpretacyjne dotyczące treści art. 30 ustawy z 29.IV.1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (j.t. Dz.U. z 1991 r., nr 30, poz. 127 z późn. zm.) koncentrują się wokół znaczenia użytego w nim zwrotu „pierwszeństwo w jego (gruntu) otrzymaniu”. Źródłem ich jest posłużenie się przez legislatora nieostrym pojęciem, jakim jest „otrzymanie”, co czyni niejasnym zakres ustanowionego w tym przepisie pierwszeństwa.