Uchwała SN z dnia 7 stycznia 1992 r., sygn. III CZP 135/91

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Władysława B. z udziałem Jana B., Józefa T., Józefy Ł., Marianny K., Stanisława B., Elżbiety B., Krzysztofa B. o stwierdzenie nabycia spadku po Janie B. po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki w Tarnobrzegu z/s w Sandomierzu postanowieniem z dnia 10 października 1991 r. I CR 316/91 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.:

„Czy obawa rychłej śmierci powinna być rozpatrywana w kategoriach subiektywnych zachodzących po stronie testatora a w szczególności w sytuacji, kiedy testator wykonywał zawód marynarza i zmarł na serce w czasie rejsu w ciągu 6 miesięcy od dnia sporządzenia testamentu ustnego, czy też obawa ta powinna być realna w chwili sporządzenia testamentu?”

podjął następującą uchwałę:

Obawa rychłej śmierci spadkodawcy w rozumieniu art. 952 § 1 kodeksu cywilnego istnieje nie tylko wtedy, gdy jego stan zdrowia w chwili sporządzania testamentu sam przez się lub w powiązaniu z innymi okolicznościami, jak z podeszłym wiekiem albo przewlekłym schorzeniem, czynił tę obawą realną w świetle doświadczenia życiowego, a zwłaszcza wiedzy lekarskiej, lecz także w sytuacji jedynie subiektywnego przekonania spadkodawcy co do rychłego jego zgonu.