Uchwała SN z dnia 13 listopada 1991 r., sygn. I PZP 50/91

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie z powództwa Jerzego J. przeciwko Urzędowi Gminy w W. o wynagrodzenie po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 13 listopada 1991 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Wojewódzki – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie postanowieniem z dnia 10 października 1991 r. VII Pr 257/91 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 k.p.c.

„Czy pracownikowi samorządowemu mianowanemu, którego stosunek pracy wygasł z dniem 31 grudnia 1990 r., z mocy art. 33 ust. 1 ustawy z 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. nr 21, poz. 124), przysługuje wynagrodzenie przewidziane w art. 10 ustęp 3 cyt. ustawy, jeśli pracownikowi temu decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przyznana została renta inwalidzka od dnia 30 września 1990 r. i jest ona wypłacana od 1 stycznia 1991 r.?”

podjął następującą uchwałę:

Pracownikowi samorządowemu mianowanemu, którego stosunek pracy ustał z dniem 31 grudnia 1990 r. na podstawie art. 33 art. 1 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. art. 21, poz. 124), przysługuje z mocy art. 10 ust. 3 tej ustawy wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy w sytuacji jednoczesnego pobierania po dacie ustania zatrudnienia renty inwalidzkiej na skutek zaliczenia do III grupy inwalidów.