Postanowienie SN z dnia 23 sierpnia 1990 r., sygn. I CR 415/90

Przepis art. 1146 § 1 k.p.c. wymienia przesłanki, których istnienie (lub brak) jest konieczne do umarzania orzeczenia sądu zagranicznego. Badanie tych przesłanek w postępowaniu o uznanie orzeczenia sądu zagranicznego nie jest uzależnione od wniosku czy zarzutu uczestników postępowania, ale jest obowiązkiem sądu, którego wykonanie należy do niego z urzędu

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z wniosku Anny J. z udziałem Ryszarda W. i kuratora zmarłej Marianny W. o uznanie orzeczenia sądu zagranicznego na skutek rewizji uczestnika postępowania Ryszarda W. od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 21 marca 1990 r. VIII Co 18/88 – postanowił: zmienić zaskarżone postanowienie i oddalić wniosek; nie obciążać wnioskodawczyni kosztami postępowania rewizyjnego.

Uzasadnienie

Anna J., powołując się na to, iż jest spadkobierczynią testamentową Marianny W. zmarłej 26.VI.1987 r., wniosła o uznanie za skuteczny na obszarze Polski wyrok Sądu I Instancji w Calpulalpan Okręgu Sądowego Campo Republiki Meksyku z 4.X.1986 r. 364/1986, orzekającego rozwód związku małżeńskiego Ryszarda W. i Marianny W. zawartego 29.XI.1979 r. w Mebster (USA).