Uchwała składu 7 Sędziów SN z dnia 28 lipca 1988 r., sygn. III PZP 18/88

Filcek Antoni /przewodniczący sprawozdawca/, Brzeziński Eligiusz, Rafacz-Krzyżanowska Maria, Myga Waldemar, Mzyk Eugeniusz, Stypułkowska Zofia /współsprawozdawca/, Wasilewski Jan

Sąd Najwyższy na pytanie prawne Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego:

Czy rzeczowo właściwy do rozpatrywania sporów ze stosunku pracy mianowanego pracownika naukowo-dydaktycznego, opartych na kwestionowaniu przypisania mu porzucenia pracy, jest sąd pracy czy sąd administracyjny?

podjął uchwałę:

Do rozpatrywania sporów dotyczących wygaśnięcia stosunku pracy pracownika naukowo-dydaktycznego, nawiązanego na podstawie mianowania, właściwe są sądy pracy także wtedy, gdy wygaśnięcie stosunku pracy nastąpiło w razie porzucenia pracy.

Uzasadnienie

Przedstawione Sądowi Najwyższemu zagadnienie wyłoniło się na tle przepisów ustawy z dnia 4 maja 1982 r. o szkolnictwie wyższym /t.j. Dz.U. 1985 nr 42 poz. 201/, zwłaszcza art. 170 oraz art. 172 tej ustawy. Artykuł 170 ust. 1 wylicza sześć sytuacji powodujących wygaśnięcie stosunku pracy pracownika naukowo-dydaktycznego /wśród nich także porzucenie pracy/, w ust. 3 zaś stanowi, że ustanie stosunku pracy w tych sytuacjach stwierdza organ uprawniony do mianowania na dane stanowisko. Obok wygaśnięcia stosunku pracy w art. 169 i art. 171 ustawy o szkolnictwie wyższym unormowano rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem naukowo-dydaktycznym. Natomiast w art. 172 postanowiono, że w sprawach dotyczących rozwiązania stosunku pracy, nawiązanego w drodze mianowania, pracownikowi naukowo-dydaktycznemu przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na zasadach i w trybie określonych w kodeksie postępowania administracyjnego /ust. 1/, a w innych sprawach o roszczenia ze stosunku pracy pracowników naukowo-dydaktycznych stosuje się przepisy kodeksu pracy /ust. 2/.