Postanowienie Sądu pierwszej instancji (piąta izba) z dnia 16 grudnia 2004 r. - Hoechst AG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich. - Sprawa T-410/03., sygn. T-410/03

Sprawa T-410/03

Hoechst AG

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta - Interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy - Porozumienie

Postanowienie Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) z dnia 16 grudnia 2004 r.  II-0000

Streszczenie postanowienia

Postępowanie - Interwencja - Przesłanki dopuszczalności - Interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy - Spór dotyczący stwierdzenia nieważności decyzji Komisji stwierdzającej naruszenie przepisu art. 81 ust. 1 WE - Spór ograniczający się do stwierdzenia nieważności lub zmniejszenia grzywien nałożonych na skarżącą - Brak zarzutu wobec całkowitego zwolnienia przyznanego podmiotowi wnoszącemu o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta - Brak interesu prawnego

(statut Trybunału, art. 40 akapit drugi i art. 53 akapit pierwszy)

Pojęcie interesu prawnego w rozstrzygnięciu sprawy, w rozumieniu art. 40 drugi akapit Statutu Trybunału Sprawiedliwości, mającego zastosowanie w postępowaniu przed Sądem na podstawie jego art. 53 akapit pierwszy Statutu, należy określić na podstawie samego przedmiotu sprawy i rozumieć je jako bezpośredni i faktyczny interes w rozstrzygnięciu co do samych żądań, a nie jako interes w odniesieniu do podniesionych zarzutów lub argumentów. Zatem przez „rozstrzygnięcie” sprawy należy rozumieć orzeczenie kończące postępowanie w sprawie wydane przez sąd, przed którym toczy się spór, i to w taki sposób, w jaki byłoby ono ujęte w sentencji wyroku. Celem wydania orzeczenia w zakresie dopuszczalności wniosku o dopuszczenie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta należy w szczególności ustalić, czy zaskarżony akt dotyczy bezpośrednio interwenienta i czy ma on interes w rozstrzygnięciu sprawy. W tym kontekście należy wprowadzić rozróżnienie między osobami wnoszącymi o dopuszczenie do sprawy w charakterze interwenienta, które mogą uprawdopodobnić, że mają bezpośredni interes w rozstrzygnięciu dotyczącym konkretnego aktu, w stosunku do którego został wniesiony wniosek o stwierdzenie nieważności, a osobami, które mogą jedynie uprawdopodobnić, że mają pośredni interes w rozstrzygnięciu sprawy ze względu na podobieństwa między ich sytuacją a sytuacją jednej ze stron.