Postanowienie NSA z dnia 7 marca 2023 r., sygn. II OSK 178/23

Odrzucenie skargi

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. G. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 września 2022 r., sygn. akt VII SA/Wa 1677/21 odrzucającego skargę A. G. na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 23 października 2008 r. nr XLII/1299/2008 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: oddalić skargę kasacyjną. 2

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 września 2022 r., sygn. akt VII SA/Wa 1677/21 odrzucił skargę A. G. na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 23 października 2008 r. nr XLII/1299/2008 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Sąd wskazał, że A. G. w dniu 14 lipca 2022 r. wniósł skargę na ww. uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 23 października 2008 r., nr XLII/1299/2008 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu pod Skocznią – część I (dalej: "MPZP").

W uzasadnieniu skargi (odnosząc się do wykazania przysługującemu skarżącemu interesu prawnego/legitymacji do wniesienia skargi), podniósł m.in., że na mocy umów zamiany z dnia 17 stycznia 2002 r. rep. A nr [...] oraz rep. A nr [...], a także umowy sprzedaży z dnia 5 grudnia 2001 r. rep. A nr [...] nabył prawo własności nieruchomości usytuowanej w Warszawie przy ul. [...] (nr ewid. [...], obr. [...]), dla której Sąd Rejonowy [...] w Warszawie prowadzi księgę wieczystą nr [...]. Posiadał więc status właściciela nieruchomości w dacie podjęcia uchwały (MPZP). Na skutek podjęcia uchwały, doszło do zmiany w uprawnieniach wynikających dla skarżącego z prawa własności, bowiem o ile do 2008 r., mógł on korzystać z nieruchomości bez obowiązku znoszenia na niej innych osób, o tyle po wprowadzeniu nowego MPZP, skarżący został zobligowany do tego, aby udostępniać swą nieruchomość każdemu, kto zechce skorzystać z parku zabytkowego, którym w konsekwencji wprowadzenia MPZP stała się faktycznie nieruchomość skarżącego. Wskazał, że naruszenie interesu prawnego wyraża się w tym, że zaskarżona uchwała w dacie jej podjęcia naruszyła istotę przysługującej skarżącemu własności nieruchomości w rozumieniu art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej: "k.c."), do której należy swoboda korzystania z własnej nieruchomości, pobieranie pożytków i rozdysponowywanie nieruchomością. Precyzując, z chwilą podjęcia ww. uchwały przez Radę Miasta Stołecznego Warszawy, należąca do skarżącego nieruchomość położona w Warszawie przy ul. [...] (nr ewid. [...], obr. [...]) znalazła się w strefie funkcji zieleni urządzonej będącej częścią parku zabytkowego. Teren zieleni urządzonej stanowi teren inwestycji celu publicznego o znaczeniu lokalnym, tj. park zabytkowy. W praktyce oznacza to nic innego jak to, że ww. nieruchomość stała się przestrzenią ogólnodostępną. Skarżący został pozbawiony atrybutów należnego mu prawa własności, co uniemożliwiło mu jednocześnie wykorzystanie nieruchomości, zgodnie z brzmieniem art. 140 k.c.