Wyrok NSA z dnia 16 marca 2023 r., sygn. II OSK 717/20

Egzekucyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędziowie: Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon Sędzia del. WSA Jan Szuma (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 1508/19 w sprawie ze skargi A. K. na postanowienie Ministra Zdrowia z dnia [...] maja 2019 r., znak [...] w przedmiocie oddalenia zarzutu w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 października 2019 r., VII SA/Wa 1508/19 oddalił skargę A. K. na postanowienie Ministra Zdrowia (zwanego dalej "Ministrem") z dnia [...] maja 2019 r., MDO.051.143.2019(2), którym utrzymano w mocy postanowienie Wojewody Kujawsko-Pomorskiego (zwanego dalej "Wojewodą") z dnia [...] kwietnia 2019 r., [...] o uznaniu zarzutu skarżącej w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej za niezasadny.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku A. K. zarzuciła naruszenie:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (na datę zaskarżonego wyroku tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm., obecnie Dz. U. z 2023 r., poz. 259, dalej "P.p.s.a.") poprzez jego niezastosowanie i oddalenie skargi, podczas gdy przy orzekaniu przez Sąd pierwszej instancji na mocy art. 134 P.p.s.a. w granicach sprawy, bez związania zarzutami skargi, istniały podstawy do uchylenia zaskarżonego postanowienia jako wydanego z naruszeniem prawa materialnego polegającym na błędnej wykładni przepisów:

– art. 87 Konstytucji w zw. z art. 17 ust. 11 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 151, dalej "u.o.z.o.z.") poprzez zaliczenie Komunikatu GIS do katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego i przyjęcie na tej podstawie, iż można nakładać na obywateli obowiązek zaszczepienia dziecka określoną ilością dawek szczepionek w ustalonych odgórnie okresach, mimo iż akt prawny o nazwie komunikat nie zalicza się do aktów stanowienia prawa powszechnego, a jest jedynie aktem prawa wewnętrznego, w ramach którego brak jest możliwości nakładania obowiązków i ograniczenia praw obywateli;