Wyrok NSA z dnia 28 listopada 2023 r., sygn. II GSK 371/21

Ubezpieczenia

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż (spr.) Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia NSA Joanna Sieńczyło - Chlabicz Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2023 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej O. K. P. P. i P. Sp. z o.o. w Rz. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 września 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 2603/19 w sprawie ze skargi O. K. P. P. i P. Sp. z o.o. w Rz. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 października 2019 r. nr 1189/2019/Ub w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od O. K. P. P. i P. Sp. z o.o. w Rz. na rzecz Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 8 września 2020 r., oddalił skargę O. K. P. P. i P. Sp. z o.o. w Rz. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 października 2019 r., w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Rzeszowie, zwrócił się do Dyrektora Świętokrzyskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z wnioskiem o ustalenie obowiązku podlegania przez U. W. ubezpieczeniu zdrowotnemu z tytułu wykonywania zawartej ze skarżącą Spółką 15 grudnia 2012 r. umowy o świadczenie usług, której przedmiotem było: "[...]".

Dyrektora Świętokrzyskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, decyzją z dnia 18 sierpnia 2017 r., stwierdził, że U. W. podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu w dniu 15 grudnia 2012 r. z tytułu wykonywania umowy o świadczenie usług, co do której stosuje się przepisy kodeksu cywilnego o umowie zlecenia, zawartej ze spółką.

Objętą skargą decyzją Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji uznając, że wprawdzie płatnik zawarł umowę, którą nazwano "umową o dzieło", lecz w rzeczywistości jej treść odpowiadała umowie o świadczenie usług, gdyż jej przedmiot obejmował przygotowanie materiałów dydaktycznych i przeprowadzenie wykładów na szkoleniu specjalizacyjnym w dziedzinie pielęgniarstwa chirurgicznego. Zainteresowana realizując umowę, wykonywała obowiązki, które mieściły się w ramach typowych prac szkoleniowych, mających na celu przekazanie wiedzy i umiejętności, którym nie można przypisać charakteru umowy o dzieło. Zdaniem organu obowiązkiem zainteresowanej było dołożenie należytej staranności w wykonywaniu czynności, wobec czego faktyczną odpowiedzialność za wady ponosił płatnik, jako zlecający przeprowadzenie szkoleń, a nie zainteresowana jako prowadzący zajęcia. W ocenie organu przygotowanym przez zainteresowaną materiałom dydaktycznym na prowadzone zajęcia nie można było przypisać cech dzieła autorskiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1231), gdyż umowy o dzieło autorskie nie są tożsame z umowami o dzieło w ujęciu przepisów prawa cywilnego.