Wyrok NSA z dnia 23 marca 2023 r., sygn. II GSK 26/20

Inne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Rysz (spr.) Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia del. WSA Wojciech Sawczuk po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 27 sierpnia 2019 r., sygn. akt II SA/Rz 479/19 w sprawie ze skargi M. W., P. P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie z dnia 14 marca 2019 r., nr 1801-IOA.4246.70.2018 w przedmiocie kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od P. P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie 1 800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie (dalej zwany "WSA" lub "Sądem pierwszej instancji"), wyrokiem z 27 sierpnia 2019 r., sygn. akt II SA/Rz 479/19, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 259, dalej zwanej "p.p.s.a."), oddalił skargę M. W. (dalej zwana "skarżącą") i P. P. (dalej zwany "skarżącym") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie (dalej zwanego "DIAS") z 14 marca 2019 r. nr 1801-IOA.4246.70.2018 w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry.

Z powyższym wyrokiem nie zgodzili się skarżący i wystąpili ze skargą kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej zwanego "NSA"). Skarżący kwestionowali ww. wyrok WSA w całości. Orzeczeniu temu zarzucili:

I. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, którym uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, a in concreto naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 247 § 1 pkt 5 O.p. i art. 194 § 1 O.p. polegające na nieuwzględnieniu skargi i uznanie za prawidłowe decyzji organów I i II instancji, przy całkowitym uchybieniu art. 3 § 1 w zw. z art. 135 p.p.s.a., poprzez uznanie za prawidłowe skierowanie decyzji, do osób, które na dzień wydania decyzji w obu instancjach nie były stroną w sprawie, tj. poprzez brak kontroli legalności decyzji administracyjnej będącej przedmiotem skargi oraz akceptację nieważności decyzji poprzez zlekceważenie postanowienia Sądu Rejonowego w Rzeszowie Wydział XII Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z 8 grudnia 2016 r. pod sygn. RZ.XII NS- REJ.KRS/22865/16/914/NIP, na mocy którego doszło do zmiany formy prawnej prowadzonej działalności gospodarczej, a nie powstania nowego podmiotu, co sugerował WSA, co więcej w sprawach tych nie badano udziału osobowego (np. skarżąca nigdzie nie jest wzmiankowana jako osoba biorąca udział w procederze). Ponadto, za kuriozalny należy uznać "argument" WSA w Rzeszowie jakoby momentem na który należy ustalać krąg stron jest kontrola dokonana przez celników. Jest abecadłem prawniczym, że momentem powstania zobowiązania z kary administracyjnej jest wydanie decyzji w tym przedmiocie — a w tym momencie podmiotem o tym samym nr NIP była spółka jawna. Co więcej nawet w momencie wszczęcia postepowania w sprawie wymierzenia kary [pic] pieniężnej, stroną winna być spółka jawna ponieważ już istniała.