Wyrok NSA z dnia 26 maja 2023 r., sygn. I FSK 2019/21

Podatek od towarów i usług

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia NSA Danuta Oleś (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Agnieszka Jakimowicz, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B.G. (obecnie B.G.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 lipca 2021 r. sygn. akt I SA/Po 510/19 w sprawie ze skargi B.G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 maja 2019 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia 2015 r. do czerwca 2016 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od B.G. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu kwotę 4.050 zł (słownie: cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok z 15 lipca 2021 r., sygn. akt I SA/Po 510/19, którym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną przez B.G. decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z 10 maja 2019 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2015 r. do czerwca 2016 r. wraz z poprzedzającą ją decyzją organu pierwszej instancji.

W skardze kasacyjnej wniesionej przez B.G. (obecnie: B.G. – dalej: "strona" lub "skarżąca") wyrok zaskarżono w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 3 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), oraz w zw. z art. 2a i art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm., dalej: "Ordynacja podatkowa") oraz w zw. z art. 2 Konstytucji RP polegające na przyjęciu, że w sprawie skarżącej organy podatkowe nie uchybiły zasadzie pogłębiania zaufania do organów podatkowych, jak również nie zostały spełnione przesłanki do zastosowania zasady rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść podatnika, podczas gdy - stosując się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej władz skarbowych - skarżąca miała prawo oczekiwać, że zastosowana przez nią stawka VAT jest prawidłowa, co - biorąc pod uwagę przeciwne stanowisko prezentowane przez Dyrektora co do stawki VAT właściwej dla sprzedaży realizowanej przez skarżącą w okresie od stycznia 2015 r. do czerwca 2016 r. - powinno było doprowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji oraz umorzenia postępowania podatkowego w sprawie.