Wyrok NSA z dnia 23 lutego 2023 r., sygn. III FSK 1685/21

Egzekucyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 września 2019 r., sygn. akt I SA/Sz 319/19 w sprawie ze skargi P. T. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie z dnia 15 lutego 2019 r., nr [...] w przedmiocie zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. T. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 18 września 2019 r., I SA/Sz 319/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę P.T. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Szczecinie z dnia 15 lutego 2019 r. utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. z dnia 21 grudnia 2018 r. w przedmiocie odmowy uznania zarzutu w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułów wykonawczych z dnia 3 lipca 2017 r. wystawionych przez Wójta Gminy B., obejmujących zaległości z tytułu opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi wystawionych przez Urząd Gminy w B.

WSA wskazał, że strona skarżąca kwestionuje legalność postanowienia Dyrektora w przedmiocie zgłoszonego zarzutu w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Strona podważa legalność prowadzonej egzekucji powołując, w ustawowym terminie, zarzut nieistnienia obowiązku (art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a.) bowiem z posesji nie były odbierane śmieci. Zdaniem Sądu, analiza akt sprawy oraz zaskarżonego postanowienia nie daje podstaw do przyjęcia, że w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym doszło do uchybienia treści powyższego przepisu. Zdaniem Sądu I instancji zadeklarowana przez stronę wysokość opłaty nie została zakwestionowana przez wierzyciela, tj. Wójta Gminy B. Zatem nie ulega wątpliwości, że zadeklarowana przez skarżącego kwota opłaty jest kwotą do zapłaty (i egzekucji), dopóki opłata ta nie zostanie określona w innej wysokości przez organ gminy lub skarżący nie złoży stosownej korekty zmieniającej wysokość opłaty, co w sprawie również nie miało miejsca. Bycie właścicielem nieruchomości zamieszkałej jest wyrazem ekwiwalentności świadczenia i przekłada się na obowiązek ponoszenia opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Podmioty zobowiązane do uiszczenia omawianej opłaty nie mają swobody kształtowania treści stosunku prawnego, w szczególności wysokości opłaty, jej obniżenia lub odstąpienia od jej pobrania. Elementy te określa bowiem ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz akt prawa miejscowego w zakresie wskazanym w ustawie.