Wyrok NSA z dnia 3 marca 2023 r., sygn. II FSK 1938/20

Interpretacje podatkowe; Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia WSA del. Agnieszka Olesińska, , Protokolant Wojciech Zagórski, po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 915/19 w sprawie ze skargi J.W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 lutego 2019 r. nr 0114-KDIP3-3.4011.525.2018.2.JK2 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości, 2) oddala skargę, 3) zasądza od J.W. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 580 (słownie: pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 stycznia 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 915/19 którym Sąd w sprawie ze skargi J.W. uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 lutego 2019 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Skarżący opisując stan faktyczny wskazał, że będąc osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509; dalej jako "u.p.d.o.f.") ma miejsce zamieszkania na terenie Rzeczpospolitej Polskiej i posiada nieograniczony obowiązek podatkowy. Był właścicielem konia. W 2008 r. 50% praw do konia sprzedał na rzecz spółki prawa belgijskiego (dalej: "Spółka"). Strona, zgodnie z umową zawartą ze Spółką, otrzymała należną cenę z tytułu sprzedaży 50% praw do konia. Koń pozostawał zatem współwłasnością Skarżącego i Spółki. Przebywał w stajni Spółki, która to wystawiała konia w licznych zawodach uzyskując dzięki temu nagrody pieniężne. Dzięki wygranym zawodom wartość konia znacząco wzrosła. Spółka postanowiła więc dokonać sprzedaży konia na rzecz podmiotu trzeciego. Spółka z tytułu dokonanej sprzedaży uzyskała od podmiotu trzeciego należną ceną. W związku z faktem, że połowa praw do konia stanowiła własność Skarżącego, z tytułu sprzedaży wskazanej w zdaniu poprzednim, Stronie należna była połowa ceny sprzedaży uzyskanej od podmiotu trzeciego. Spółka nie chciała jednak wywiązać się z obowiązku przekazania należnej Skarżącemu połowy ceny sprzedaży. Spółka nie chciała okazać umowy sprzedaży konia celem ustalenia jaka faktycznie kwota należna jest Stronie. Spółka nie chciała również ujawnić personaliów osoby będącej nabywcą konia. Początkowo Spółka nawet próbowała zataić przed Skarżącym okoliczność dokonania sprzedaży konia. W związku z tym Skarżący postanowił wystąpić na drogę sądową do belgijskiego sądu gospodarczego z pozwem przeciwko Spółce o zapłatę należnej mu części ceny sprzedaży konia. Belgijski sąd gospodarczy uznał, że koniecznym dla wyjaśnienia sprawy będzie przekazanie do tego sądu przez Spółkę umowy kupna-sprzedaży konia na rzecz podmiotu trzeciego. W konsekwencji w wydanym w sprawie wyroku, belgijski sąd gospodarczy nakazał Spółce przekazanie umowy kupna-sprzedaży w zakreślonym terminie. Z uwagi na fakt, że belgijski sąd gospodarczy miał obawy co do tego czy Spółka wywiąże się z obowiązku przekazania umowy, w swoim wyroku sąd ten zasądził karę w określonej wysokości za każdy dzień zwłoki w dostarczeniu przez Spółkę przedmiotowej umowy. W świetle przepisów prawa belgijskiego zasądzona wyrokiem tego sądu kwota nie jest należna na rzecz skarbu państwa, a jest ona należna stronie postępowania. W konsekwencji w przypadku gdyby Spółka nie wywiązała się z terminowego przekazania umowy do sądu kwota ta należna byłaby Skarżącemu. Spółka nie wywiązała się z obowiązku przekazania dokumentów, a tym samym kara pieniężna stała się wymagalna. W związku z faktem, że Spółka nie chciała dobrowolnie uregulować kary na rzecz Skarżącego, złożył on pozew do belgijskiego sądu egzekucyjnego o potwierdzenie możliwości egzekucji od Spółki tejże kwoty. Belgijski sąd egzekucyjny w swoim wyroku potwierdził zasadność oraz możliwość egzekucji kwoty od Spółki na rzecz Strony. W 2018 r. po uzyskaniu wyroku sądu belgijskiego, belgijski komornik sądowy wyegzekwował wyżej wskazaną kwotę od Spółki i przekazał ją na rachunek bankowy Skarżącego.