Wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2023 r., sygn. III FSK 767/22

Podatek od nieruchomości

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Dominik Gajewski (sprawozdawca), Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent, , po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A.M. i A.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 28 czerwca 2021 r. sygn. akt I SA/Kr 714/21 w sprawie ze skargi A.M. i A.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 4 marca 2021 r. nr SKO.Pod/4140/913/2020 SKO.Pod/4140/914/2020 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2020 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 czerwca 2021 r. sygn. akt I SA/Kr 714/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę A. M. i A. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 4 marca 2021 r. nr: SKO.Pod/4140/913/2020; SKO.Pod/4140/914/2020 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2020 r.

Strona skarżąca wniosła od powyższego wyroku skargę kasacyjną zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, dalej: "p.p.s.a."), to jest: art.1 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 1a ust. 2a w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1) lit. a) oraz art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz. U. z 2010 r., nr 95, poz. 613 ze zm.) cytowanej dalej w skrócie "u.p.o.l." poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że za budynek mieszkalny zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej należy uznać również budynek mieszkalny posiadany przez Skarżących, w sytuacji, gdy został nabyty przez jednego ze Skarżących w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a nie był zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej (nie był w ogóle użytkowany przez Skarżących ani żadne inne podmioty na podstawie żadnego tytułu prawnego, co SKO zdaje się sugerować wyłącznie na podstawie wpisów w CEIDG nie mając na poparcie tej tezy żadnych dowodów, w szczególności zważywszy na fakt stanu technicznego lokalu) i stanowił wyłącznie zabezpieczenie finansowe małżonków z planem na zamieszkanie w przyszłości (po uprzednim przeprowadzeniu generalnego remontu). W tym miejscu na marginesie podkreślić należy, iż takie rozumienie wyżej powołanego przepisu było przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, który wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017 r. sygn. akt SK13/15, uznał art. 1a ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt1 lit. a) u.p.o.l. rozumiany w ten sposób, że wystarczającą przesłanką zakwalifikowania gruntu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości do kategorii gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest prowadzenie działalności gospodarczej przez osobę fizyczną będącą jego współposiadaczem, za niezgodny z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 84 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 24 lutego 2021 r. sygn. akt SK 39/19, uznał art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170) rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, za niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.