Wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2023 r., sygn. II FSK 1447/20

Interpretacje podatkowe; Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA del. Agnieszka Olesińska, , Protokolant Katarzyna Kwaśniewska-Ciesielska, po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej F. sp. z o.o. z siedzibą w C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2020 r. sygn. akt I SA/Kr 1228/19 w sprawie ze skargi F. sp. z o.o. z siedzibą w C. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 sierpnia 2019 r. nr 0115-KDIT2-2.4011.211.2019.1.ENB w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od F. sp. z o.o. z siedzibą w C. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 30 stycznia 2020 r., sygn.. akt I SA/Kr 1228/19, w sprawie ze skargi F. Sp. z o.o. w C. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: "DKIS") z dnia 21 sierpnia 2019 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: "p.p.s.a."), oddalił skargę. Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, jak i innych wyroków powołanych poniżej, dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej w skrócie: "CBOSA").

2.1. Pełnomocnik Spółki wniósł skargę kasacyjną i zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając mu na podstawie:

I. art 174 pkt 1) p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 12 ust 1 w związku z art 11 ust 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.; dalej: "u.p.d.o.f.") oraz 12 ust 3 w zw. z art 11 ust 2 - 2b u.p.d.o.f. poprzez ich błędną wykładnię w zw. z art 151 p.p.s.a., tj. oddalenie skargi w związku z dokonaniem przez Sąd błędnej wykładni wskazanych przepisów u.p.d.o.f. polegającą na uznaniu, że w stanie faktycznym przedstawionym w sprawie pokrywanie przez Skarżącą jako pracodawcę kosztów zakwaterowania oddelegowanymi pracownikom wysyłanym do pracy zagranicą lub w Polsce, a także kosztów przejazdów tych pracowników (do miejsca docelowego do którego pracownik jest wysyłany oraz powrotu do miejsca zamieszkania pracownika, a także codziennych dojazdów i powrotów pracownika z miejsca pracy do miejsca zakwaterowania w okresie oddelegowania) stanowi dla pracowników przychód z innych nieodpłatnych świadczeń z uwagi na fakt, iż jest spełnione w interesie pracowników, przynosząc im korzyść w postaci uniknięcia wydatku, który musieliby ponieść, podczas gdy z prawidłowej wykładni ww. przepisów w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego sprawy wynika, że wartość finansowanych przez pracodawcę przedmiotowych świadczeń nie może zostać uznana za przychód pracowników z tytułu otrzymania innych nieodpłatnych świadczeń, ponieważ przedmiotowe świadczenia są spełniane w interesie pracodawcy, a brak pokrywania tych kosztów przez pracodawcę nie jest równoznaczny z pokrywaniem tych kosztów przez pracowników. Konsekwencją powyższej błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, było także naruszenie przez Sąd art 151 p.p.s.a. w zw. z art. 2a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm., dalej: "O.p.") poprzez oddalenie skargi w oparciu o dokonanie błędnej wykładni przepisów prawa podatkowego, tj. art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. oraz 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2 - 2b u.p.d.o.f. w sposób sprzeczny z dyrektywą wynikającą z art 2a O.p. (niewłaściwe zastosowanie), tj. brak usunięcia niedających się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego na korzyść Spółki w szczególności, gdy Istnieją rozbieżności w definiowaniu nieodpłatnego świadczenia pracodawcy stanowiącego przychód ze stosunku pracy i sąd opiera się na pozaekonomicznym i wykraczającej poza normy prawa cywilnego definicji korzyści dla pracownika stanowiącej przychód podatkowy, zamiast uznać, że świadczenie spełniane w interesie pracodawcy nie może stanowić przychodu dla pracownika.