Wyrok NSA z dnia 24 listopada 2022 r., sygn. III OSK 6246/21

Administracyjne postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Mirosław Wincenciak Sędziowie: sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz sędzia del. WSA Beata Jezielska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2021 r. sygn. akt IV SA/Wa 67/21 w sprawie ze skargi Burmistrza G. na decyzję Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 4 grudnia 2020 r. Nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia instrukcji prowadzenia składowiska odpadów oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z 8 kwietnia 2021 r. (sygn. akt IV SA/Wa 67/21) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi Burmistrza G. na decyzję Ministra Klimatu i Środowiska z 4 grudnia 2020 r. w przedmiocie zatwierdzenia instrukcji prowadzenia składowiska odpadów, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity na dzień orzekania przez WSA Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.), oddalił skargę.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że art. 148 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (tekst jednolity Dz.U. z 2020 r. poz. 797 ze zm., dalej jako: u.o.o.) określa ustawowo sekwencję zdarzeń, w przypadku gdy zarządzający składowiskiem odpadów nie wystąpił z wnioskiem o wyrażenie zgody na zamknięcie składowiska odpadów lub jego wydzielonej części, a zachodzą okoliczności wskazane w pkt 1-3 tego przepisu. Z kolei art. 149 ust. 1 u.o.o. zobowiązuje zarządzającego składowiskiem odpadów, do wykonania decyzji o zamknięciu składowiska odpadów lub jego wydzielonej części i instrukcji prowadzenia składowiska odpadów wraz z decyzją zatwierdzającą tę instrukcję. Wyjątek od tej reguły przewiduje art. 149 ust. 2 u.o.o., zgodnie z którym w przypadku gdy zarządzającego składowiskiem odpadów nie można zidentyfikować lub egzekucja okazała się bezskuteczna, obowiązanym do wykonania decyzji jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na lokalizację składowiska odpadów. Wskazano, że taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie, w której Marszalek wydał decyzję o zamknięciu z urzędu składowiska odpadów poprodukcyjnych. W konsekwencji wydania tej decyzji zobligowany był na mocy art. 148 ust. 4 u.o.o do wydania decyzji zatwierdzającej nową instrukcję prowadzenia składowiska odpadów. Wyjaśniono, że zaskarżona decyzja dotyczy składowiska odpadów poprodukcyjnych powstałego w wyniku działania Zakładów Przemysłu [...], następnie [...] S.A. Podano, że zebrana w sprawie dokumentacja wskazuje, że podmiot ten eksploatował składowisko od co najmniej 1971 r. do końca 1997 r,., a następnie podejmował próby zrekultywowania obiektu. Rekultywacja nie doszła jednak do skutku, a Spółka została wykreślona z Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 14 listopada 2006 r. w wyniku zakończenia postępowania upadłościowego, bez następcy prawnego. Podniesiono, że ustawa o odpadach nie zawiera definicji zarządzającego składowiskiem i należy przyjąć, że składowisko jest zarządzane przez podmiot, który faktycznie prowadzi składowisko, niezależnie od jego praw do nieruchomości, na której ono się znajduje, na co wskazuje na to art. 149 ust. 3 u.o.o. wyraźnie rozgraniczający pojęcie władającego powierzchnią ziemi i zarządzającego składowiskiem odpadów. Wskazano, że zgromadzony w sprawie materiał nie pozwala przyjąć, żeby Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe Nadleśnictwo [...] spełniało przesłanki do uznania za zarządzającego składowiskiem, gdyż takim podmiotem były Zakłady [...] i ich następca prawny [...] S.A. Z uwagi na zlikwidowanie Spółki i brak jej następcy prawnego, zastosowanie znajduje art. 149 ust. 2 u.o.o., zgodnie z którym w przypadku gdy zarządzającego składowiskiem odpadów nie można zidentyfikować lub egzekucja okazała się bezskuteczna, obowiązanym do wykonania decyzji, o których mowa w ust. 1, jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na lokalizację składowiska odpadów. Nie ma bowiem żadnego uzasadnienia twierdzenie, że w miejsce zlikwidowanego podmiotu gospodarczego zarządzającym składowiskiem staje się władający powierzchnią ziemi, na której zlokalizowana jest instalacja. Wskazano, że Marszałek zebrał w pełni materiał dowodowy, a skarżący w żaden sposób nie wykazał, w jakim zakresie materiał nie został zebrany i uwzględniony oraz w jakim zakresie te zarzucane braki miały wpływ na niekorzystne dla skarżącego rozstrzygnięcie. Sąd nie znalazł także podstaw do umorzenia postępowania, gdyż nie zaistniały przesłanki bezprzedmiotowości.