Wyrok NSA z dnia 24 marca 2022 r., sygn. II FSK 1747/19

Spółka osobowa musi stosować ograniczenia wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 64 ustawy o PIT, jeśli nabywa prawo do korzystania z praw i wartości uprzednio zbytych przez jej wspólnika.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf-Kalamala (spr.), Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia WSA (del.) Alina Rzepecka, , Protokolant Adrianna Siniarska, po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 marca 2019 r. sygn. akt III SA/Wa 1489/18 w sprawie ze skargi E. G. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 11 kwietnia 2018 r. nr 0114-KDIP3-1.4011.17.2018.2.KS1 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od E. G. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 480 (słownie: czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 27 marca 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1489/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. G. (dalej jako "Skarżąca") na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 11 kwietnia 2018 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, jak i innych wyroków powołanych poniżej, dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/

Pełnomocnik Skarżącej, działając na podstawie art. 173, art. 174, art. 175 § 1 i art. 177 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), wywiódł od wyroku, o którym mowa powyżej, skargę kasacyjną, w której zaskarżył ten wyrok w całości i zarzucił

I. na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. - naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.

1. art. 23 ust. 1 pkt 64 w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm., dalej jako "u.p.d.o.f.") poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, że ograniczenie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 64 u.p.d.o.f. ma zastosowanie nawet wówczas, gdy nie ma tożsamości podmiotowej pomiędzy wytwórcą wartości niematerialnej lub prawnej, który je zbył i podmiotem, który korzysta z tej wartości na podstawie umowy licencyjnej i w konsekwencji poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 64 u.p.d.o.f. znajduje zastosowanie w sytuacji Skarżącej, w której: