Wyrok NSA z dnia 16 listopada 2021 r., sygn. II GSK 1933/21

Zawody prawnicze

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Mirosław Trzecki Sędzia del. WSA Cezary Kosterna (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Sprawiedliwości od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 2065/20 w sprawie ze skargi A. P. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odwołania ze stanowiska komornika sądowego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 grudnia 2020 r, sygn. akt VI SA/Wa 2065/20, po rozpoznaniu skargi A. P. (dalej: Skarżący lub Komornik) na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odwołania ze stanowiska komornika sądowego, 1/ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] maja 2020 r.; 2/ umorzył postępowanie administracyjne oraz 3/ zasądził na rzecz Skarżącego zwrot kosztów postępowania. Podstawą wydania zaskarżonej decyzji było ustalenie, że Skarżący ukończył 65 lat, co zgodnie z art. 19 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 r. ze zmianami, dalej: ustawa o komornikach), co stanowiło podstawę odwołania.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Minister Sprawiedliwości, zaskarżając orzeczenie w całości i domagając się jego uchylenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

Minister zrzekł się przeprowadzenie rozprawy.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, tj. art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych w zw. z art. 2 ust. 2 i art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy Dz.Urz. UE L Nr 303, str. 16, dalej: dyrektywa Rady 2000/78/WE), poprzez błędną wykładnię i uznanie, że art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o komornikach stanowi przejaw dyskryminacji w rozumieniu art. 2 ust. 2 dyrektywy Rady 2000/78/WE i nie stanowi obiektywnego i racjonalnego uzasadnionego celami polityki zatrudnienia, rynku pracy i kształcenia zawodowego wyjątku, o którym mowa w art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE.