Wyrok NSA z dnia 20 lipca 2021 r., sygn. II FSK 22/19

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca - Sędzia NSA Wrzesińska-Nowacka, Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Artur Kot, po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 16 października 2018 r. sygn. akt I SA/Bk 533/18 w sprawie ze skargi M.K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z dnia 14 czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od M.K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 16 października 2018 r., sygn. akt I SA/Bk 533/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę M. K. (dalej: "Skarżąca") na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Białymstoku z 14 czerwca 2018 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2013 r., na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2019, poz. 2325 ze zm., dalej zwana: "p.p.s.a."). Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej zwana: "CBOSA").

2. Pełnomocnik Skarżącej wniósł skargę kasacyjną i zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając mu naruszenie:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. i art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi, co doprowadziło do usankcjonowania przez Sąd I instancji naruszenia przez organ podatkowy przepisów prawa materialnego mającego wpływ na wynik sprawy, tj. art. 27f ust. 4 w zw. z art. 27f ust. 1, ust. 2 i ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.: Dz. U. z 2018 r., poz. 200 ze zm., dalej zwana: "u.p.d.o.f.") w brzmieniu obowiązującym w 2013 r. poprzez błędne przyjęcie, że w 2013 r. oboje rodzice, tj. Skarżąca i były mąż, wykonywali władzę rodzicielską (styczeń 2013 r.) oraz obowiązek alimentacyjny (luty-grudzień 2013 r.) w stosunku do małoletniego/pełnoletniego syna J., toteż kwota ulgi prorodzinnej przysługuje każdemu z rodziców w częściach równych, podczas gdy w 2013 r. wyłącznie Skarżąca wykonywała wobec syna władzę rodzicielską i obowiązek alimentacyjny, tj. dostarczała synowi środki utrzymania w postaci m.in. świadczeń alimentacyjnych oraz środki wychowania, co czyni Skarżącą osobą uprawnioną do skorzystania z ulgi prorodzinnej w pełnym zakresie, tj. w kwocie 1 117,04 zł;