Wyrok NSA z dnia 17 lipca 2020 r., sygn. II OSK 392/20

Na równi z dobrowolnym opuszczeniem lokalu, uzasadniającym zastosowanie art. 35 ustawy o ewidencji ludności, traktuje się również sytuację, gdy osoba w nim zameldowana została przymuszona w drodze przymusu psychicznego lub fizycznego do opuszczenia tego lokalu, jednak nie skorzystała we właściwym czasie z przysługujących jej środków prawnych umożliwiających powrót do lokalu lub środki te nie będą prawnie skuteczne.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj Sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 września 2019 r. sygn. akt IV SA/Wa 1485/19 w sprawie ze skargi B. Ł. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2019 r., nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 19 września 2019 r., wydanym w sprawie o sygn. akt IV SA/Wa 1485/19, oddalił skargę B. Ł. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] maja 2019 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

W dniu 17 lipca 2018 r. M. Ł. zwróciła się do Prezydent [...] z wnioskiem o wymeldowanie B. Ł. z pobytu stałego w lokalu nr [...] przy Al. [...] w W.

Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, Prezydent [...] decyzją z [...] marca 2019 r. orzekł o wymeldowaniu B. Ł. z ww. lokalu wskazując, że wymieniona miejsce stałego zameldowania opuściła dobrowolnie i trwale.

W odwołaniu od tej decyzji B. Ł. wskazała, że nie zaistniała przesłanka dobrowolności w opuszczeniu miejsca stałego zameldowania.