Wyrok NSA z dnia 12 sierpnia 2020 r., sygn. I GSK 483/18

Środki unijne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Grzelak Sędzia del. WSA Piotr Kraczowski Protokolant Jarosław Poturnicki po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2020 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 września 2017 r. sygn. akt III SA/Po 241/17 w sprawie ze skarg J. na decyzje Dyrektora W. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w P. z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie płatności rolnych 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżone decyzje; 3. zasądza od Dyrektora W. Oddziału Regionalnego ARiMR w P. na rzecz J. 1540 (tysiąc pięćset czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 14 września 2017 r., sygn. akt III SA/Po 241/17 oddalił skargi J. na decyzje Dyrektora W. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w P. z [...] stycznia 2017 r. o nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2015 i odmowy przyznania płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami na rok 2015.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

W dniu [...] czerwca 2015 r. strona wystąpiła z wnioskiem o przyznanie na rok 2015 jednolitej płatności obszarowej (JPO), płatności na zazielenienie, płatności do bydła oraz płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami (ONW).

Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w W. decyzją z [...] lipca 2016 r. odmówił stronie przyznania płatności ONW na rok 2015. Kolejną decyzją z tego samego dnia organ I instancji odmówił stronie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2015.

Dyrektor W. Oddziału Regionalnego ARiMR w P., utrzymując w mocy obie decyzje organu I instancji wskazał, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wykazała, iż nie można uznać skarżącego za samodzielnie prowadzącego działalność rolniczą, posiadającego autonomię w zakresie zarządzania swoim gospodarstwem. Skarżący nie prowadził działalności rolniczej samodzielnie, a jego gospodarstwo zostało zarejestrowane w systemie ewidencji producentów jedynie celem sztucznego podziału gruntów oraz zwierząt będących w faktycznym posiadaniu A., to jest jednostki, której zarząd w rzeczywistości decydował zarówno o pracach wykonywanych na wskazanych obszarach, jak i o osobach, które miały wykonywać określone czynności na wydzierżawionych gruntach. Ponadto, A. ponosiła koszty związane z funkcjonowaniem gospodarstwa, utrzymaniem gruntów, ale i ze zwierzętami rzekomo sprzedanymi, lecz przebywającymi w jednej siedzibie.