Wyrok NSA z dnia 12 sierpnia 2020 r., sygn. I GSK 488/18

Środki unijne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz Sędzia NSA Małgorzata Grzelak Sędzia del. WSA Piotr Kraczowski (spr.) Protokolant Jarosław Poturnicki po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2020 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 sierpnia 2017 r. sygn. akt III SA/Po 235/17 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Poznaniu z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżoną decyzję; 3. zasądza od Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego ARiMR w Poznaniu na rzecz W. K. 1240 (tysiąc dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 16 sierpnia 2017 r., sygn. akt III SA/Po 235/17 oddalił skargę W. K. (dalej: skarżący) na decyzję Dyrektora Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Poznaniu z [...] stycznia 2017 r. o nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2015.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.

W dniu 5 czerwca 2015 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o przyznanie na rok 2015 jednolitej płatności obszarowej (JPO), płatności na zazielenienie, płatności do bydła oraz płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami (ONW). We wniosku zadeklarował do płatności działkę ewidencyjną nr 773/2, położoną w województwie wielkopolskim, powiat [...].

Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w Wolsztynie decyzją z [...] lipca 2016 r. odmówił skarżącemu przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2015.

Dyrektor Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego ARiMR w Poznaniu, utrzymując w mocy obie decyzje organu I instancji wskazał, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wykazała, iż nie można uznać skarżącego za samodzielnie prowadzącego działalność rolniczą, posiadającego autonomię w zakresie zarządzania swoim gospodarstwem. Skarżący nie prowadził działalności rolniczej samodzielnie, a jego gospodarstwo zostało zarejestrowane w systemie ewidencji producentów jedynie celem sztucznego podziału gruntów oraz zwierząt będących w faktycznym posiadaniu A., to jest jednostki, której zarząd w rzeczywistości decydował zarówno o pracach wykonywanych na wskazanych obszarach, jak i o osobach, które miały wykonywać określone czynności na wydzierżawionych gruntach. Ponadto, A. ponosiła koszty związane z funkcjonowaniem gospodarstwa, utrzymaniem gruntów, ale i ze zwierzętami rzekomo sprzedanymi, lecz przebywającymi w jednej siedzibie.