Wyrok NSA z dnia 23 października 2020 r., sygn. I GSK 271/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kowalik-Grzanka (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Grzelak Sędzia del. WSA Artur Adamiec po rozpoznaniu w dniu 23 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2017 r. sygn. akt V SA/Wa 702/17 w sprawie ze skargi Miasta [...] na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały zmieniającej uchwałę w sprawie ustalenia trybu udzielania i rozliczania dotacji dla szkół i placówek niepublicznych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 16 maja 2017 r., sygn. akt V SA/Wa 702/17 w sprawie ze skargi Miasta Ząbki na uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie z dnia 31 stycznia 2017 r. nr 3.20.2017 w przedmiocie orzeczenia nieważności uchwały w sprawie trybu udzielania i rozliczania dotacji, w pkt 1 uchylił uchwałę Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie nr 3.20.2017 z dnia 31 stycznia 2017 r. w części odnoszącej się do punktu 4 załącznika nr 2 uchwały Rady Miasta Ząbki Nr XXXVI/326/2016 z dnia 27 grudnia 2016 roku; w pkt 2 zasądził od Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie na rzecz Miasta Ząbki kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Skargą kasacyjną Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie (dalej: skarżący organ) zaskarżyło powyższy wyrok w całości, wniosło o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie ewentualnie, o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj.: art. 90 ust. 4, art. 90 ust. 3e i 3g ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (j.t. Dz.U. z 2015 r., poz. 2156, dalej: u.o.s.o.) oraz art. 1 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 922, dalej: ustawa o ochronie danych osobowych), poprzez ich błędną wykładnię, tj. uznanie przez Sąd, że ponieważ ustawodawca przyznał organom jednostek samorządu terytorialnego prawo kontrolowania prawidłowości wykorzystywania dotacji przyznanych szkołom i placówkom z budżetu tych jednostek, w tym prawo przetwarzania danych osobowych uczniów w związku z przeprowadzaniem tej kontroli oznacza to, że ustawodawca miał na myśli szeroko rozumianą kontrolę bieżącą przyznawanych dotacji, w związku z czym Sąd uznał, że żądanie od beneficjenta dotacji comiesięcznej informacji o danych osobowych każdego ucznia, tj.: imienia i nazwiska, daty urodzenia, adresu zameldowania i zamieszkania, jest niczym innym jak elementem szeroko rozumianej kontroli bieżącej przyznawanych dotacji, w celu ustalenia rzeczywistej liczby uczniów i zdaniem Sądu nie narusza upoważnienia ustawowego zawartego w ustawie o systemie oświaty, a wręcz przeciwnie, zapobiega powstawaniu nadużyć czy też innych nieprawidłowości, podczas gdy w ocenie skarżącego Kolegium Izby z wykładni językowej art. 90 ust. 4, art. 90 ust. 3e i 3g w związku z art. 90 ust. 1a-3b ustawy o systemie oświaty oraz art. 1 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych wynika, że: