Wyrok NSA z dnia 31 lipca 2020 r., sygn. I FSK 1779/17

Podatek od towarów i usług; Podatkowe postępowanie

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Izabela Najda-Ossowska (sprawozdawca), Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia WSA del. Ewa Rojek, Protokolant Katarzyna Łysiak, po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M.Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 czerwca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 1584/16 w sprawie ze skargi M.Z. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 marca 2016 r. nr 1401-PT-6.4213.18.2016.MK w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od października do grudnia 2013 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M.Z. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 8100 (słownie: osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wa 1584/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm., dalej: P.p.s.a.), oddalił skargę M.Z. (dalej: Skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (dalej: Organ) z 22 marca 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy rozliczeniowe od października do grudnia 2013 r.

2. W skardze kasacyjnej Skarżąca zaskarżyła powyższy wyrok w całości zarzucając naruszenie:

- prawa materialnego w rozumieniu art. 174 pkt 1 P.p.s.a., tj.:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 86 ust. 1, art. 87 ust. 1 w zw. z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: ustawa o VAT) oraz art. 167, art. 168 i art. 178 dyrektywy 2006/112/We z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (OJ L 347, 11.12.2006, p. 1-118, dalej: Dyrektywa VAT) polegające na niewłaściwym zastosowaniu powołanych przepisów i pozbawieniu skarżącej prawa do odliczenia oraz zwrotu różnicy VAT, co naruszało zasadę neutralności tego podatku, w sytuacji gdy skarżąca działała w dobrej wierze;