Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. I OSK 277/19

Przyznanie pomocy w formie specjalistycznych usług opiekuńczych na podstawie art. 50 ust. 2 u.p.s. w odróżnieniu od przyznawania takiej pomocy osobom samotnym na podstawie ust. 1 przywołanej regulacji pozostawione jest uznaniu organu administracji, które pozwala organowi na wybór najbardziej właściwego rozstrzygnięcia. Oznacza to, że nawet spełnienie przesłanek przyznania tego rodzaju świadczenia nie przesądza o tym, że organ pomocy społecznej ma obowiązek orzec o ich przyznaniu. Uzasadnienie takiej decyzji musi precyzyjnie wskazywać, dlaczego organ wydał rozstrzygnięcie w takim a nie innym brzmieniu oraz pozwalać na dokładne ustalenie przesłanek, jakimi organ się kierował.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie Sędzia NSA Mirosław Wincenciak (spr.) Sędzia del. WSA Renata Detka po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 września 2018 r., sygn. akt II SA/Lu 402/18 w sprawie ze skargi T.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2018 r., nr [...] w przedmiocie usług opiekuńczych oddala skargę kasacyjną.