Wyrok NSA z dnia 30 lipca 2019 r., sygn. II OSK 1754/18

Prawo miejscowe

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Masternak-Kubiak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia del. WSA Maciej Busz po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Prokuratora Prokuratury Rejonowej [...] w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 lutego 2018 r. sygn. akt II SA/Kr 41/18 w sprawie ze skargi Prokuratora Prokuratury Rejonowej [...] w [...] na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie gminnego programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy [...] w 2015 r. uchyla zaskarżony wyrok i stwierdza nieważność uchwały Rady Gminy [...] z dnia [...] marca 2015 r. nr [...].

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 14 lutego 2018 r., sygn. akt II SA/Kr 41/18, oddalił skargę Prokuratora Prokuratury Rejonowej [...] w [...] na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] marca 2015 r., nr [...], w przedmiocie gminnego programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy [...] w 2015 r.

Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Prokurator Rejonowy [...] wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na ww. uchwałę Rady Gminy [...], którą zaskarżył w całości. Zaskarżonej uchwale zarzucił rażące naruszenie przepisów prawa materialnego a to:

- art. 11 ust. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 856 ze zm. - dalej: "ustawa o ochronie zwierząt") poprzez niewskazanie, pomimo takiego obowiązku ustawowego, w § 3 ust. 3 Programu stanowiącego załącznik do uchwały (dalej: "Program") zasad opieki nad bezdomnymi kotami w tym ich dokarmiania oraz podmiotów odpowiedzialnych za realizację tego zadania;

- art. 11 ust. 2 pkt. 6 ustawy o ochronie zwierząt poprzez brak kompleksowego uregulowania, pomimo takiego obowiązku ustawowego, w § 4 ust. l pkt b Programu, kwestii usypiania ślepych miotów oraz nie wskazanie w sposób nie budzący wątpliwości podmiotów odpowiedzialnych za realizację tego zadania;