Wyrok NSA z dnia 23 maja 2019 r., sygn. II OSK 1354/19

Decydujące znaczenie dla wydania decyzji, o której mowa w art. 35 ustawy o ewidencji ludności, ma przesłanka trwałości opuszczenia lokalu, przez którą należy rozumieć przebywanie poza miejscem stałego zameldowania z równoczesnym zerwaniem związków z lokalem dotychczasowym.

Teza od Redakcji

Dnia 23 maja 2019 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt II SA/Wr 777/18 w sprawie ze sprzeciwu G. L. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania z miejsca pobytu stałego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 stycznia 2019 r., sygn. akt II SA/Wr 777/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił sprzeciw skarżącej na zaskarżoną decyzję Wojewody [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania z miejsca pobytu stałego. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

W administracyjnym toku instancji, tj. po wydaniu przez Wojewodę [...] decyzji kasatoryjnej (z [...] grudnia 2017 r., nr [...]) Prezydent W. wydał decyzję z dnia [...] kwietnia 2018 r., nr [...], w której orzekł o odmowie wymeldowania skarżącej wraz z małoletnią córką J. z miejsca pobytu stałego w lokalu położonym przy ul. [...] we W..

Odwołanie od ww. decyzji wniósł były mąż skarżącej, wnioskujący o jej wymeldowanie wraz z córką.

Zaskarżoną decyzją Wojewoda [...], na podstawie art. 138 § 2 K.p.a., uchylił ww. decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że w toku niniejszego postępowania zarówno świadkowie, jak i strony postępowania złożyli sprzeczne zeznania dotyczące stanu faktycznego zamieszkiwania skarżącej i małoletniej córki w przedmiotowym lokalu. Zdaniem organu odwoławczego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie jest wystarczający do wydania decyzji administracyjnej niebudzącej wątpliwości. Organ I instancji nie przeprowadził analizy zgromadzonego materiału dowodowego w kwestii zamieszkiwania skarżącej i małoletniej córki, nie wskazał, dlaczego jednym dowodom dał wiarę, a innym takiej wiarygodności odmówił.