Wyrok NSA z dnia 13 marca 2019 r., sygn. II OSK 1026/17

Planowanie przestrzenne

Dnia 13 marca 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie: sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia del. WSA Kazimierz Bandarzewski (spr.) Protokolant: asystent sędziego Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 stycznia 2017 r. sygn. akt II SA/Bk 756/16 w sprawie ze skargi B. S. na uchwałę Rady Miejskiej w S. z dnia (...) listopada 2013 r. nr (...) w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 stycznia 2017 r. sygn. akt II SA/Bk 756/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę B. S. na uchwałę Rady Miejskiej w S. z dnia (...) listopada 2013 r. nr (...) w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Sąd pierwszej instancji ustosunkowując się do zarzutów podniesionych w skardze nie stwierdził, by zaskarżona uchwała w tym § 53 ust. 1 i 2 tej uchwały naruszył interes prawny skarżącej. Z poprzednio obowiązującego miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta S. uchwalonego uchwałą nr (...) Rady Miejskiej w S. z dnia (...) czerwca 1992 r. (Dz. Urz. Woj. S. z 1992 r. Nr 32, poz. 207) oraz jego zmianą dokonaną uchwała nr (...) Rady Miejskiej w S. z dnia (...) grudnia 1994 r. działka skarżącej położona była w obszarze dla którego ustalono adaptacje istniejących siedlisk rolniczych i zakaz tworzenia nowej rolniczej zabudowy kolonijnej w odległości 200 m od rzeki C. oraz projektowanej drogi krajowej (obwodnica S.). Działkę skarżącej w całości obejmował dwustumetrowy pas ochronny od projektowanej drogi krajowej co oznacza, że nie była ona możliwa do zabudowy siedliskiem rolniczym. W chwili wejścia w życie zaskarżonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego skarżąca nie doznała ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości. Sąd uznał, że organ słusznie podniósł w odpowiedzi na skargę, że przepisy o gruntach rolnych, w szczególności ustawa z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 909) nie gwarantuje zabudowy siedliskowej każdej działki rolnej.