Wyrok NSA z dnia 14 lutego 2019 r., sygn. I GSK 2981/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Lidia Ciechomska - Florek Sędzia NSA Dariusz Dudra Sędzia del. WSA Barbara Kołodziejczak - Osetek (spr.) po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Gminy Sandomierz od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 12 czerwca 2018 r., sygn. akt II SA/Ke 180/18 w sprawie ze skargi P. C. na uchwałę Rady Miasta Sandomierza z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach z dnia 12 czerwca 2018 r. sygn. akt II SA/Ke 180/18 po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2018 r. przy udziale W. K. Prokuratora Prokuratury Rejonowej K. - Z. w K. delegowanej do Prokuratury Okręgowej w K., sprawy ze skargi P. C. na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia stawki opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych usytuowanych w pasie dróg publicznych i dworca, znajdujących się na terenie gminy, stwierdził nieważność § 1 pkt 1 zaskarżonej uchwały, umorzył postępowanie sądowoadministracyjne w pozostałej części oraz zasądził od Gminy S. na rzecz P. C. kwotę 267 (dwieście sześćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

2. Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, przez Gminę S.

2.1. W skardze kasacyjnej zarzucono Sądowi I instancji na zasadzie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369; dalej: p.p.s.a.):

- obrazę prawa materialnego tj. art. 16 ust. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U. z 2017 r. poz. 2136; dalej: u.p.t.z. lub ustawa o publicznym transporcie zbiorowym), przez błędne przyjęcie, że wprowadzenie jednolitej stawki za zatrzymywanie przewoźników na przystankach komunikacyjnych nosi znamiona dyskryminacji, bowiem nie różnicuje przewoźników np. ze względu na wielkość taboru, podczas gdy obiektywne kryterium jakim jest obciążenie infrastruktury przystankowej uzasadnia utrzymanie jednolitej stawki opłaty bez względu na wielkość taboru.