Wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. II FSK 219/18

Skoro konkretyzacja zastosowania art. 119a § 1 O.p. może nastąpić w zastrzeżonym trybie związanym z wydaniem decyzji przez właściwy organ, to nie może być równocześnie przedmiotem postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Również ustawodawca nie zakładał konkurencyjności tych trybów postępowania. Zatem stwierdzenie, jak to wymaga art. 14b § 5b O.p, że istnieje uzasadnione przypuszczenie wydania decyzji z zastosowaniem art. 119a tej ustawy, stanowi przeszkodę do wydania indywidualnej interpretacji tej wagi, że organ interpretujący powinien odmówić wszczęcia postępowania w sprawie jej wydania.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Krawczyk (sprawozdawca), Protokolant Justyna Papiernik, po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 października 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 902/17 w sprawie ze skargi G. D. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i oddala skargę, 2) zasądza od G. D. na rzecz Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej kwotę 580 (słownie: pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 października 2017 r. sygn.akt I SA/Gd 902/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, po rozpatrzeniu sprawy ze skargi G. D. (dalej: skarżący) na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 kwietnia 2017 r. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania, uchylił zaskarżone postanowienie i zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.

Jak podał Sąd, we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 2 listopada 2016 r. skarżący wskazał, że jest polskim rezydentem podatkowym i podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i jest wspólnikiem w spółce komandytowej, w której posiada status komandytariusza (dalej "Spółka komandytowa"). Spółka powstała z przekształcenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej "Spółka z o.o."). Spółka z o.o. nabyła w formie wkładu niepieniężnego (tzw. aportu) składniki majątkowe. Spółka z o.o. w związku z wniesieniem wkładu w formie niepieniężnej nabyła znaki towarowe, wzory przemysłowe oraz inne prawa własności przemysłowej i intelektualnej (dalej "Znaki towarowe") oraz zabudowaną nieruchomość gruntową, na której znajduje się budynek magazynowo-biurowy (dalej "Nieruchomość"). W zamian za otrzymane aportem Znaki Towarowe oraz N. Spółka z o.o. wydała wspólnikom udziały o wartości nominalnej niższej niż wartość rynkowa otrzymanych Znaków towarowych oraz Nieruchomości. Część wartości rynkowej wniesionych Znaków towarowych oraz Nieruchomości została przekazana przez Spółkę z o.o. na kapitał zakładowy, nadwyżka zaś wartości rynkowej ponad wartość przekazaną na kapitał zakładowy została przekazana na kapitał zapasowy Spółki z o.o. jako tzw. agio. Znaki towarowe oraz Nieruchomość zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych według ich wartości rynkowej ustalonej na podstawie zewnętrznej wyceny. Znaki towarowe oraz Nieruchomość zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki z o.o., zaś po przekształceniu znajdują się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki komandytowej.